Vogue Spotlights Narges Mohammadi on International Women’s Day: Women Are an Unstoppable Force
As International Women’s Day is approaching, Vogue features Nobel Peace Prize laureate Narges Mohammadi, amplifying her powerful message to women worldwide. In a special opinion piece, Mohammadi highlights the resilience of Iranian women, proving that even in the face of brutal oppression, women have the strength to resist and fight for their rights.
“We must not be afraid. We must stand against the violators of women’s rights—those who reject democracy. Viva freedom and equality.”
She also stresses the urgent need to criminalize gender apartheid, calling for global solidarity in the fight for justice and equality.
Here is her full opinion Piece for VOGUE Magazine:
I want to tell you about the glorious “Woman, Life, Freedom” Movement in Iran for this year’s 8th of march.
I begin with a quote from René Char: “Our inheritance was left to us with no will.”
Women of the world, in this defining moment in history, and we, women of Iran, in our lived reality, are inheritors of a legacy. This legacy—built through the struggles, sacrifices, and defiance of those before us—has shaped a long history of women’s resistance. It is both our foundation and our responsibility. Now, it is upon us to carry it forward—to stand, to speak, to fight, and to shape the future.
Resistance is the hidden treasure of our historical legacy—the force that has shaped struggles, secured victories, and forged new visions. It is not merely a symbol or an emblem; it is a way of life, guiding every moment of our existence.
International Women’s Day is a “reminder.”
A reminder of the women whose perseverance kept me from being trapped in the purgatory of war, violence, fundamentalism, and extremism that has consumed the Middle East.
A reminder that without them, an Iranian woman imprisoned under a misogynistic regime would not be writing to you today, nor would I have any hope for the path to freedom. Iranian women are waging a relentless battle against a theocratic dictatorship built on their subjugation. Their struggle is not just for women’s rights—it is a fight for democracy and freedom, a battle of profound importance.
We must build genuine solidarity with the determination to create a global movement. Now is the time for women to take the lead in this international effort. The path is challenging, but it is possible.
The Resistance of Iranian Women: 46 Years of Struggle
On March 8, 1979—just one month after the establishment of the Islamic Republic—women took to the streets, leading the first wave of resistance against the regime’s oppressive policies. Unlike in 2022, their protests did not receive broad societal support. Religion, tradition, patriarchal structures, deeply ingrained superstitions, low literacy and education levels, state propaganda, ideological control, and brutal repression all stood against women. Yet, women did not retreat. Their struggle extended beyond confronting security forces—they challenged the grip of religion, tradition, and patriarchy in every aspect of their daily lives.
I believe women’s struggle for liberation from domination, subjugation, and marginalization has unfolded across multiple fronts. Today, in the powerful “Woman, Life, Freedom” movement—born from the killing of Mahsa (Jina) Amini—women are not just participants but leaders and decision-makers.
To women of the world: The struggle of Iranian women is proof that we, as women, have the strength to stand against the harshest and most brutal forms of oppression. We must never underestimate ourselves. We are strong. We are fighters.
The Urgent Need to Criminalize Gender Apartheid
Ending gender inequality, violence, and the subjugation of women requires more than just reform—it demands the criminalization of gender apartheid. Recognizing and prosecuting gender apartheid is essential not only as a legal framework but also as a political, cultural, and social imperative.
The world is witnessing the Taliban and the Islamic Republic systematically enforce policies that institutionalize gender-based oppression. These regimes exploit legal and political mechanisms to embed discrimination into every aspect of society—restricting women’s rights in law, politics, education, and the economy.
The fight to recognize gender apartheid is not just about acknowledging extreme gender discrimination—it is about confronting the fact that these regimes have made oppression an official state policy, justified through religion and cultural norms. Under such systems, resisting gender oppression comes at a severe cost: imprisonment, flogging, financial ruin, and even death. Criminalizing gender apartheid is the first step toward dismantling these structures and ensuring justice for women living under state-sponsored oppression.
Additionally, women are subjected to violence, harassment, and even life-threatening dangers due to various practices that governments neglect. The state remains indifferent, with laws either silent or ineffective in addressing these issues. The government’s policies do not serve as a deterrent nor are they focused on prosecuting and properly punishing those who violate women’s rights.
This blatant violation of women’s human rights is so systematic, institutionalized, and discriminatory that it continues to perpetuate violence against women. To address structural gender inequalities—fueling violence, threats, and social, economic, and cultural harm—it is essential to leverage international human rights mechanisms.
To criminalize gender apartheid and recognize it as a crime against humanity, the public, civil rights activists, women’s rights advocates, and feminists can help shape the discourse around gender apartheid, focusing on women’s subjugation and making it a central narrative. Politicians, parliament members, and representatives from human rights and women’s rights organizations can also take effective action in this effort.
The Iranian Society and the “Woman, Life, Freedom” Movement
Iranian society has long been shaped by movements, from women’s and student movements to broader struggles for justice. The “Woman, Life, Freedom” movement continues this fight for fundamental rights, suppressed freedoms, and equality, drawing strength from the nation’s history.
In recent decades, women have played a vital role in society through civil protests, cultural initiatives, street demonstrations, and active participation in political and social movements. Under relentless government pressure in both public and private life, they have become like a tightly compressed spring—when released, their strength and impact are immense.
This bold uprising has captured global attention and holds the power to drive deep cultural, intellectual, and political change—both within the country and beyond.
Memory, Legacy, and the Importance of Remembering
At the start of this discussion, I explored the concept of legacy and remembrance. Now, I approach it from a different angle. Bulgarian-French thinker Tzvetan Todorov argues that modern societies seek to prevent future injustices by actively “remembering” and “commemorating” past atrocities.
I believe that, to prevent and refuse the repetition of historical oppression against women, society must be exposed to “what has happened to women.” It must be remembered and engraved in collective memory. Public consciousness must be challenged with questions and reflections. Testimonies must be brought to light. Women must be engaged in a global solidarity movement.
In countries like Iran and Afghanistan, where we face organized, structural, and systemic violence, we must narrate “what is happening to us as women” to raise public awareness and mobilize human rights and women’s rights forces. Storytelling, alongside resistance and struggle, will be a path to liberation.We, as women, must strive to make our voices heard on a global level. Without a doubt, we need to amplify our voices more than ever. We must become powerful.
Life on either side of the wall holds one meaning for me: resistance and struggle until democracy, freedom, and equality are achieved.
Despite my heart condition and the major surgeries I have undergone in prison—four operations while serving my sentence—after each surgery, I was sent back to prison. I remain in good mental and emotional health and strive to improve my physical condition.
Costs of being a Woman in Iran.
In Iran, the cost of “being alive” and “being a woman” is a harsh reality. Simply being a woman subjects to unbearable and crushing consequences. Women face persecution, arrest, imprisonment, flogging, heavy financial penalties, job dismissal, and exclusion from many sectors of society if their hair or any part of their body is visible.
At home, they live under constant subjugation, with men legally recognized as the heads of the household, holding the power to decide on housing and guardianship of children. In their parents’ homes, a woman’s inheritance is half that of her brothers, who are fully protected by the state’s legal system. These are the costs of “being a woman” in my country.
And if women dare to speak out or take action against these misogynistic laws, the regime’s judiciary punishes them.
In 2016, the Revolutionary Court of the Islamic Republic sentenced me to 16 years in prison for “opposing the death penalty,” “feminist activism,” and my work with the “Defenders of Human Rights Center.” During the trial, I declared that as a woman in Iran, I have been repeatedly victimized by the anti-women and inhumane laws of the regime, paying a heavy price. And for opposing those laws, I was prosecuted once more, placed in the position of the accused, and forced to pay the price again.
The regime repeatedly casts us as both victims and criminals, making us pay. This endless cycle of victimization of women under this regime seems to have no end. I declared my opposition to polygamous marriage, which is legal under the Islamic Republic. According to this law, a man can have up to four official wives. In their own homes, women become victims of this unjust law, and when they protest—like I did—they face harsh prison sentences. This system is fundamentally misogynistic and oppressive.
Today, in my 10th year of imprisonment, after undergoing major surgery to remove a tumor from my leg, I am temporarily outside of prison due to a sentence suspension. Yet, more than ten years of imprisonment still lie ahead of me. But I will not stop until democracy, freedom, human rights, and women’s rights are realized.
Women are an unstoppable force.
We must not be afraid. We must stand against the violators of women’s rights—those who do not believe in democracy.
Viva freedom & equality.”
Narges Mohammadi
Feb 2th, 2025
Tehran – Iran
یادداشت نرگس محمدی به مناسبت روز جهانی زن، ۸ مارس ۲۰۲۵ برای مجله وگ
نوشتهام را با جملهای از رنه شار ـ شاعر فرانسوی ـ آغاز میکنم که میگوید: “میراث ما با وصیتنامه به ما واگذار نشدهاست.”
شما در لحظه تاریخیای که در آن به سر میبرید و ما در موقعیت و شرایطی که در آن ایستادهایم، میراث دار هستیم. میراثی که پیشینیان با کنش، گفتار، رخدادها و وقایعی که خلق کردهاند و با پیوستگی که نسل به نسل و سینه به سینه ایجاد کردهاند، تاریخی از مبارزاتِ شجاعانه زنان را رقم زده و پشتوانهی فکری و عملی ما شدهاست و اکنون ماییم که میایستیم، حکایت و روایت میکنیم، به مبارزه ادامه میدهیم و چشمانداز ترسیم میکنیم.عنصر “مقاومت” در میراثِ تاریخیِ ما گنجِ دفینه است. مرکز ثقل مبارزات است که موقعیت ساخته، دستاورد آورده و چشمانداز خلق کردهاست.
مقاومت نه فقط سمبل و نماد، بلکه الگویی عملی در هر لحظه از زندگی برای زیستِ ماست.
روز جهانی زن برای من «یادآور» است. یادآور مبارزات زنانی که اگر از پای مینشستند و اگر مبارزه را ترک میکردند، امروز من بهعنوان یک زن در برزخ جنگ، خشونت، بنیادگرایی و افراطیگریای که دامان خاورمیانه را گرفته و زنی که در سرزمین ایران تحت رژیمی زنستیز زندانی است، قادر به نوشتن برای شما نبودم و امیدی برای مسیر رو به آزادی نداشتم.
زنان ایران در تقلایی سخت برای فائق آمدن بر رژیم دینی استبدادی هستند که اساساً انقیاد زنان، کانون راهبردی رژیم به شمار میآید. مبارزهی زنان ایران علیه سیاستهای استبدادی و سرکوبگرانهی رژیم نه فقط به منظور دستیابی به حقوق زنان که مبارزهای برای رسیدن به دموکراسی و آزادی است و حائز اهمیتِ مضاعفی است.ما نیاز به شکلگیری یک همبستگی واقعیِ مبتنی بر ارادهای برای شکلگیری یک تحرکِ بینالمللی هستیم. زمان آن فرا رسیده که زنان پیشگامان این همبستگیِ بینالمللی شوند. راهی سخت اما ممکن.
مقاومتِ زنانِ ایران سیری پر فراز و نشیب طی ۴۶ ساله گذشته داشتهاست.
۱۷ اسفند سال ۵۷ یعنی تنها یک ماه پس از استقرار رژیم جمهوری اسلامی، زنان صفِ مبارزه علیه سیاستهای استبدادی و ارتجاعی رژیم را در خیابانها شکل دادند.آن روزها جامعه همچون سال ۱۴۰۱ برای حمایت و پشتیبانی از زنانِ معترض پا به عرصه نگذاشت. عنصر دین، سنت، مناسباتِ مردسالار خزیده در رگ و پی جامعه، خرافات تنیده در سنت، وضعیتِ سواد و آموزش، دستگاه تبلیغات، دستگاه ایدئولوژیک و البته دستگاه سرکوب، سدّ راه اعتراضاتِ زنان معترض شد، اما زنان از پای ننشستند، زنان صرفاً با دستگاه سرکوبِ حکومت مبارزه نکردند. آنها هر لحظه از زندگی و در هر مکانی با دین، سنت و مناسبات مردسالارانهی جامعه مواجه شدند. به باور من ستیزِ زنان برای رهایی از سلطه، انقیاد و فرودستسازی در سنگرهای متعددی رخ داد. اکنون شما شاهدید که زنان در جنبش باشکوه و قدرتمند “زن، زندگی، آزادی” که پس از کشته شدن مهسا ـ ژینا امینی شکل گرفت، عاملیت دارند و تعیینکننده هستند.
فمنیستهای و زنان جهان با دیدن مبارزاتِ زنان در کشور ایران میتوانند باور و یقین داشتهباشند که ما زنان قدرتِ رویارویی با سختترین و محکمترین ابزار سرکوب و سلطهگری را داریم و نباید خودمان را دست کم بگیریم. ما پرتوان و مبارزیم.
برای پایان دادن به نابرابری جنسیتی، ستم، خشونت، سلطه بر زنان ، انقیاد و فرودستسازی و حقارت زنان راهی جز پایان دادن به آپارتاید جنسیتی از طریق جرمانگاری آن وجود ندارد. این جرمانگاری با اصطلاح آپارتاید جنسیتی از حیث حقوقی ـ سیاسی ـ فرهنگی – افکار عمومی و مردم حائز اهمیت است.
جهان شاهدِ مجموعهی سیاستها، عملکرد و اَعمال حکومتهایی چون طالبان و جمهوری اسلامی علیه زنان این سرزمینهاست که آشکارا نشاندهندهی اَعمالِ تبعیضآمیز تشدید شده، نظاممند، هدفمند و نهادینه شده است. این حکومتها از امر قانون و ساز و کارهای قدرت سیاسی حاکم، جهتِ اعمال این سطح از تبعیض بهره میبرند که نهایتاً روابط حقوقی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادیای را در سطح جامعه بر علیه زنان تنظیم میکنند.
عاملی که موجب میگردد بر آپارتاید جنسیتی تمرکز و اصرار داشته باشیم، نه فقط شکل تشدید یافتهی تبعیض و ستم جنسیتی است، بلکه به این دلیل است که این ستم، خشونت، تبعیض و فرودستسازی بهعنوان یک سیاست رسمی با پشتوانهی قانون و مذهب در حکومتهای مذهبی از جمله طالبان و جمهوری اسلامی است که با مستمسک قرار دادن رکنِ اسلامیِ رژیم و از طریق هنجارهای فرهنگیِ ریشهدار و تاریخی عادیسازی میشود و انتقاد و اعتراض به آن سیاستها را با مجازاتهای سنگین از قبیلِ بازداشت، زندان، شلاق، حتی مرگ، مجازاتهای مالی سنگین در وضعیت دشوار اقتصادی و معیشتی مردم و … همراه میسازد.
افزون بر آن زنان با بسیاری اعمال دیگر که دولتها نسبت به آنها توجهی نشان نمیدهند و قانون را در آن زمینه مسکوت یا ناکارآمد گذاشتهاند، مورد خشونت، آزار و حتی تهدید جانی و مرگ قرار میگیرند و سیاست دولت نه به منظور بازدارندگی و نه حتی تحت تعقیب و پیگیری قرار دادن و مجازاتِ متناسب با جرمِ ناقضان حقوق زنان میباشد.
این نقضِ آشکار حقوقِ بشر زنان در جوامع آنقدر سیستماتیک و نظاممند و تشدید کننده تبعیض علیه زنان است که اساساً موجب تداوم خشونت علیه زنان میگردد.برای مبارزه با نابرابریهای ساختاری جنسیتی که عامل خشونت و تهدید علیه زنان و بروز آسیبهای اجتماعی- اقتصادی- فرهنگی میگردد، میبایست از مکانیزمهای بینالمللی و حقوق بشری بهره جست.
برای جرمانگاری آپارتاید جنسیتی و شناخته شدن آپارتاید جنسیتی بهعنوان جنایت علیه بشریت، مردم ، فعالانِ مدنی و حقوق زنان و فمنیستها میتواند به شکلگیری گفتمان آپارتاید جنسیتی با دال مرکزی فرودستسازی زنان و هژمونیک کردن این گفتمان یاری رسانند و سیاستمداران و نمایندگان پارلمانها و نمایندگان حقوق بشر و زنان دولتها میتوانند در این زمینه اقدامات مؤثری انجام دهند.
جامعهی ایران اساساً جامعهای جنبشی است و ما شاهد شکلگیری جنبشهای اجتماعی در حوزههای مختلف از جمله زنان ، جنبش دانشجویی و … بودهایم. جنبش “زن، زندگی، آزادی” در امتداد مبارزاتِ مردمِ ایران برای دستیابی به حقوق اساسی خود و آزادیهای سرکوبشده و برابری شکل گرفت و مبتنی بر تجربههای تاریخی مردم بود.زنان به ویژه طی دهههای اخیر فعالیتهای گستردهای در لایههای جامعه از طریق اعتراضات مدنی، فرهنگسازی، حضور خیابانی ، حضور تاثیرگذار در اعتراضات و مبارزاتِ سیاسی ـ اجتماعی و جنبش های اجتماعی دموکراتیک داشتهاند . به باور من زنان به دلیل فشارهای شدید حکومت که در تمام حوزه های عمومی تا عرصه خصوصی زندگیشان اعمال میشود، همچون فنری هستند که به سختی و شدت فشرده شده است بدیهی است در رهاسازی انرژیِ متراکم شده، بسیار قدرتمند وپرتوان ظاهر شدهاند.
این ظهورِ قدرتمند و شجاعانه موجب جلبِ توجه بینالمللی و جهانی شدهاست و تأثیرات فرهنگی ـ فکری و سیاسی شگرفی را میتواند نه فقط در سطح کشور که در سطح منطقه و جهان داشته باشد.
در ابتدای بحث به طرح مسأله میراث و یادآوری پرداختم. اکنون از زاویهای دیگر وارد بحث میشوم.
تزوتان تودوروف (متفکر بلغاری ـ فرانسوی) میگوید در جوامع جدید این تمایل وجود دارد که با «یادسپاری» و« یادآوری» رویدادهای تاریخی شرارتبار، جلوی وقوعِ آن شرّ و شرور در آینده گرفته شود.به اعتقادِ من برای امتناع و عدمِ تکرارِ ستم تاریخی بر زن میبایست جامعه را در معرضِ “آنچه بر زنان گذشت” قرار داد. باید به یادها آورد و به یادها سپرد. باید حافظهی عمومی مردم را به پرسش و چرایی کشید. باید حکایتها را برای شهادت دادن به انظار عمومی کشید و باید زنان را در یک همبستگی جهانی وارد کارزارهای جهانی کرد.ما نیز در کشورهایی چون ایران و افغانستان که در معرضِ خشونت سازمانیافته و ساختاری و نظاممند قرار داریم میبایست با روایتِ “آنچه بر ما زنان میگذرد” به آگاهی عمومی و بسیج نیروهای حقوق بشری و حقوق زنان بپردازیم. روایتگری در کنارِ مبارزه و مقاومت، رهاییبخش خواهد بود.
ما زنان باید تلاش کنیم صدایمان را به سطح شنیداری جهانی برسانیم. بی تردید ما نیازمند بلند کردن صدایمان بیش از پیش هستیم . ما باید قدرتمند شویم.
زندگی در این سو یا آن سوی دیوار برای من یک معنا دارد و آن مقاومت و مبارزه تا رسیدن به دموکراسی و آزادی و برابری است. علیرغم درگیر بودن رگهای قلبم و عملهای جراحی سنگینی( ۴ عمل جراحی) که تا کنون در زندانها و حین تحمل حبس انجام دادهام و پس از هر عمل جراحی به زندان بازگردانده شدهام، از وضعیت روحی و روانی خوبی برخوردارم و برای بهبود وضعیت جسمیام تلاش میکنم.
در ایران میتوان از هزینهی “زندگی کردن” و “زن بودن” سخن گفت. به این معنا که به صرف زن بودن حتی اگر هیچ سخنی در رسانه، یا کنشی در جامعه یا عرصهی سیاست در میان نباشد، زنان متحمل هزینههای طاقتفرسا و شکنندهای میشوند. زنان به صرف زن بودن به دلیل دیده شدن موهایشان یا بخشی از اندامشان تحت تعقیب، بازداشت، زندان، شلاق، مجازات مالیِ سنگین، اخراج، طردشدگی از بخشهایی از جامعه که تحت نفوذ و کنترل دولتی است قرار میگیرند. در خانههای خود به موجب شناخته شدن مرد بهعنوان رئیس خانواده، صاحب حقِ انتخاب مسکن، ولایت بر فرزند و … تحت فرودستسازی مدارم قرار میگیرند. در خانههای والدین خود، ارثشان نصف برادرانی است که از حمایت قانونِ حکومتی برخوردارند و اینها هزینهی “زن بودن” است و بس.حال اگر زبان به اعتراض یا عملی اعتراضی و خلافِ قوانینِ زنستیزانه انجام دهند، قوهی قضائیه وابسته به حکومت آنها را مجازات میکند.
من در سال ۱۳۹۵ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست ابوالقاسم صلواتی به دلیل مخالفت با اعدام و فعالیتهای فمنیستی و فعالیت در کانون مدافعان حقوق بشر به ۱۶ سال زندان محکوم شدم که در دادگاه تجدیدنظر برای بار دوم حکم ۱۶ سال حبس تأیید شد.
در آن دادگاه اعلام کردم که من در این جامعه بهعنوان یک «زن » و به دلیل زن بودن بارها به موجب قوانین و سیاستهای حکومت جمهوری اسلامی قربانی میشوم و هزینه میپردازم و به دلیل اعتراض به آن قوانین دوباره محاکمه ومحکوممیشوم و دوباره در جایگاه متهم مینشینم و باز هزینه می پردازم.
جمهوری اسلامی ما را بارها و بارها در جایگاه قربانی و متهم و مجرم می نشاند و ما باید هزینه بپردازیم. گویی این خط ممتد قربانی، محکوم و منهم کردنِ زنان در این رژیم پایان ندارد.
برای مثال گفتم من به ۴ همسری مردان بر اساس قانونی جمهوری اسلامی معترضم و مبارزه میکنم. به موجب قانون جمهوری اسلامی یک مرد میتواند همزمان ۴ زن عقدی داشته باشد. زنان هم در خانههایشان قربانیِ این نا ـ قانون میشوند و وقتی هم اعتراض میکنند ـ مثل من ـ با احکام سنگین زندان مواجه میشوند. این سیستم اساساً زنستیز و ظلمپرور است. من گرچه در دهمین سال حبسام با عمل جراحی سنگین خارج کردن تودهی استخوان از پای راستم با توقف حکم بیرون از زندان هستم و ۱۰ سال زندان پیش روی خود دارم اما تا رسیدن به دموکراسی، آزادی، حقوق بشر و تحقق حقوق زنان و برابری توقف نخواهم کرد.
من به قدرت مهارناپذیر زنان باور و یقین دارم.
نباید هراسید و باید شجاعانه در مقابل ناقضان حقوق زنان که ناباوران به دموکراسی هستند ، ایستاد. زنان ایران در جنبش« زن،زندگی،آزادی» چنین کردند.”
زنده باد آزادی و برابری
نرگس محمدی – تهران
۱۴ بهمن ۱۴۰۳
