Vida Rabbani and Motahareh Goonei on Hunger Strike Demanding Medical Care and Furlough for Narges Mohammadi
Vida Rabbani and Motahareh Gonaei on Hunger Strike Demanding Medical Care and Furlough for Narges Mohammadi
November 26, 2024 – Evin Prison Tehran
Vida Rabbani and Motahareh Goonei, 2 political prisoners in the women’s ward of Evin Prison, have been on hunger strike since November 18th 2024, protesting the lack of access to medical care for their cellmates, Narges Mohammadi & Varisheh Moradi.
In a letter from Evin Prison Rabbani elaborates on Narges Mohammadi’s, worrying condition stating that prison officials have neglected her “severe surgical wound,” “bedsores,” “the unsanitary condition of the room and restroom,” “the lack of medical facilities,” and other issues.
Mostafa Nili, Mohammadi’s lawyer previously reported that his client, underwent surgery in mid-November to remove a “bone tumor in the upper shin” and for a bone graft.
Nili wrote on X that Mohammadi was returned to prison only 48 hours after the surgery, but due to the nature of the operation and the location of the injury, the doctor recommended she requires “at least three months of care under optimal conditions.”
In her letter from Evin Prison, Rabbani also mentioned that Varisheh Moradi, another cellmate, developed a “duodenal ulcer” following a prolonged hunger strike protesting the death sentence issued against her.
The imprisoned journalist added that in the past, women prisoners in Evin have often reached the same level of despair over the injustices they face. She noted that they have “rebelled and stripped themselves,” and that “many have resorted to suicide and self-harm for the same reasons.”
Here is full Letter from Vida Rabbani:
” She is brought into the ward on a wheeled stretcher, her large black eyes dilated. Though her gaze darts around, she seems unaware of her surroundings, as if in a strange, unfamiliar place. Her unblinking eyes meet mine. I call, “Narges?” She looks at me but shows no sign of recognition.
The guards instruct us to carry her upstairs. The women prisoners protest, “That’s not our job! How can we carry her up?” Male inmates and guards argue over how to move the stretcher, with its wheels and base, up two flights of stairs. Finally, they decide to tilt the stretcher, carrying her head-down.
They bring her into Room 3 and attempt to lift her onto her bed. Her right leg, in a splint up to the thigh, must remain straight. Narges, semi-conscious, warns, “If you bend my leg, the bone will break, even after surgery.” After ten minutes of arguing, she firmly states, “I won’t allow it. You’re not qualified to do this.”
They call over their radios, ordering that no prisoners be present along the route as the hospital ambulance staff enters. Initially, the ambulance staff was denied entry due to the security designation of the women’s ward. Left with no choice, they lift her from the stretcher themselves.
The prison bed is so low that as they lower her onto it, she cries out in pain, “My leg! My leg! Sepideh, my leg, my leg!” Her raw, heart-wrenching screams fill the room, mingling with her sobs.
They try again, lifting her once more before finally placing her on the bed. Just 48 hours have passed since her intense surgery. Pain is etched on her face as her sobs gradually subside. Mahvash and Sepideh, her cellmates, quietly clear the room—Narges doesn’t want anyone to see her like this.
An hour later, I check on her. Her eyes are swollen and red from tears. Though she’s no longer crying, the pain causes fresh tears to silently roll down her cheeks. This time, she recognizes me, smiles, and says, “Believe me, I was just telling Mostafa (Nili, her lawyer) to buy sweets for Vida.”
She turns to the others and explains: “Last time I came back from the hospital, Vida found a French pastry box among my things. She opened it excitedly, only to find ‘barbari bread’ inside. She complained so much that this time I kept reminding Mostafa, ‘Don’t forget Vida’s sweets!’”
I avoid looking at her and retreat to my bed. Varisheh Moradi stands nearby, stirring a glass of hot water with dried plums floating in it. “How is Narges?” she asks.
We share the bunk—she sleeps on the top. Swallowing my frustration, I reply, “Do boiling water and plums cure a duodenal ulcer? You’re bleeding to death.”
After her prolonged hunger strike, Varisheh is suffering from internal bleeding. Though unspoken, it’s clear this stems from her protests against executions, which also led to the cancellation of her hospital transfer. She’s not the only one—those who opposed executions have faced retaliation, from denial of personal items to cuts in phone calls, visits, and medical care.
Recently, they’ve started treating family visits and private meetings with spouses as rewards for “good behavior.” This so-called “good behavior” covers everything. For instance, I protested against body searches, insults, and assaults by their staff, so I’m deemed lacking and denied all privileges indefinitely. They claim I refused a body search—despite searching me multiple times. When I raised objections, their superior said, “We checked the cameras; you refused.” (There aren’t even cameras in the body search room.)
“Good behavior” means staying silent and compliant, keeping their abuses hidden behind these walls—something that usually happens. But where do I report the staff member who crushed my hand between the doors? (Conveniently, the cameras are suddenly unavailable to support my claim.) The pressure on us increases daily. Even the whiteboard at the ward’s entrance reflects this. It used to list one or two people banned from visitation. Then, it shifted to naming those banned. Now, the list has grown so long, they only write the names of those allowed visits.
Narges returned to prison on November 16th, just one night after her discharge following two major surgeries. Motehareh stood beside my bed, leaning against the small table, her flushed face streaked with silent tears that fell onto the cracked tiles of the ward. She looked at me and said, “Narges already has bedsores. We need to go downstairs… we have to do something…”
Together, we went to the prison office, explaining the situation to the guards and asking them to contact the warden, the head of the medical unit, or anyone in charge.
A female guard shuffled in, wearing plastic slippers, muttering complaints about the doctor not answering his phone and needing rest. After some grumbling, she finally managed to dial the deputy officer’s number.
Motehareh explained the situation—Narges’s severe surgical wounds, the bedsores, the unsanitary room shared with 13 other women, and the lack of medical facilities. The response was, “Narges Mohammadi’s case is different. We can’t do anything for her. If it were anyone else, we might consider a transfer, but… wait until morning.”
Morning came, but still no action. When they came to change her dressing, they found her wounds open and no adhesive tape available. Narges cried out in pain as they finally found an old roll of tape, its edges covered in multicolored fuzz, and used it to seal the wound.
We’d had enough. On November 18th, Motehareh and I submitted our hunger strike declaration to the prison, demanding medical attention for Narges, Varisheh, and our other cellmates. We chose not to publicize it, fearing that announcing the strike would anger the authorities and further delay any action. We worried about possible retaliation.
Have you heard of the Stanford Prison Experiment? Dr. Zimbardo divided mentally healthy students into prisoners and guards. The guards became so violently abusive that the experiment ended after just six days. Yet, we live for years under the control of prison guards. We’re left at their mercy, with no protection. The law, cameras, and monitoring systems are only used against us. The same staff who sexually assaulted me still glare at me with hatred whenever we cross paths.
Prison isn’t just a building; it’s a place where every aspect of your life depends on the moods and whims of the guards. It means pleading, protesting, and hearing the same dismissive response: “We’re looking into it.” Weeks go by with no change. Prison is watching your cellmates suffer from illness and pain, with nothing but sit-ins, hunger strikes, and petitions as your tools of protest—actions that are only added to your list of crimes and punishments.
You either stay silent in the face of everything they inflict on you, or, when your patience runs out, you brace for even more deprivation. It feels intentional, as if they want to push us to the brink of despair, to the point where we harm ourselves out of sheer hopelessness.
You, out there beyond these walls—have you heard of Ahoo Daryaei? Her act of stripping was a rebellion against the helplessness and despair caused by the injustices she endured. Before Ahoo, many women in Evin reached the same breaking point, stripping in defiance of the oppression they faced. Many have attempted suicide or self-harm for the same reasons. Our hunger strike, Motehareh’s and mine, is born of similar desperation.
We know it risks our health, but we see no other option. Narges Mohammadi and other cellmates suffer before our eyes, and we are powerless to help them.
Vida Rabbani
Evin Prison – 26th Nov 2024
اعتصاب غذای ویدا ربانی و مطهره گونهای بهدلیل عدم رسیدگی درمانی به نرگس محمدی
۶ آذر۱۴۰۳ زندان اوین
ویدا ربانی و مطهره گونهای، دو زندانی سیاسی بند زنان زندان اوین، از روز ۲۸ آبان در اعتراض به عدم دسترسی دو همبندی خود، نرگس محمدی و وریشه مرادی، به خدمات پزشکی و درمانی دست به اعتصاب غذا زدهاند.
خانم ربانی در نامهای از زندان اوین که نسخهای از آن به دست بنیاد نرگس رسیده، به تفصیل وضعیت خانم محمدی را تشریح کرده و نوشته است مسئولان زندان به «زخم جراحی سنگین نرگس»، «زخم بستر»، «آلوده بودن اتاق و سرویس بهداشتی»، «بیامکاناتی بهداری» و مشکلات دیگر نرگس محمدی توجه نمیکنند.
این روزنامهنگار زندانی در ادامه نوشت اعتصاب غذای او و مطهره گونهای برای رسیدگی به وضعیت نرگس محمدی و وریشه مرادی، «چیزی نیست جز اقدامی از سر استیصال در برابر ظلم».
ویدا ربانی با بیان اینکه او و مطهره گونهای میدانند اعتصاب غذا «سلامت تن» آنها را نشانه میرود، اعلام کرد: «راه دیگری هم پیش روی خود نمیبینیم، نرگس محمدی و دیگر همبندیهایمان پیش چشم ما درد میکشند و دست ما از جهان کوتاه است.»
مصطفی نیلی، وکیل دادگستری، پیش از این خبر داده بود که نرگس محمدی، موکلش، اواسط آبان برای برداشتن «تومور استخوانی قسمت فوقانی ساق پا و پیوند استخوان» تحت عمل جراحی قرار گرفته است.
آقای نیلی در شبکهٔ اجتماعی ایکس (توییتر سابق) نوشت خانم محمدی به زندان بازگردانده شد، اما بهدلیل نوع جراحی و محل ضایعه نظر پزشک این بوده که او نیاز به «سه ماه مراقبت در شرایط مطلوب» دارد.
خانم ربانی در ادامهٔ نامهٔ خود از اوین نوشت وریشه مردای، دیگر همبندی او، هم در پی اعتصاب غذای طولانی در اعتراض به حکم اعدامی که علیه او صادر شده، «زخم اثنیعشر» گرفته است.
این روزنامهنگار زندانی افزود: پیش از این چندین بار زنان زندانی در اوین «به همین درجه از استیصال در برابر ظلمی که به آنها میشد رسیدند، طغیان کردند و برهنه شدند» و «بسیاری به همین دلایل اقدام به خودکشی و خودزنی کردهاند».
به نوشته این روزنامه نگار زندانی حتی رعایت حقوق زندانیان در حد ملاقات٬ اعزام به بیمارستان و … نیز مشروط شده است به «حسن رفتار» زندانیان زن.
متن کامل این نامه را بخوانید:
“روی برانکارد چرخدار میآید توی بند، مردمک چشمهای سیاه و درشتش گشاد شده و با اینکه مدام به اطرافش و به انبوه جمعیتی که دورهاش کردهاند نگاه میکند، اما انگار چیزی نمیبیند یا وارد جای عجیب و ناآشنایی شده است. با نگاه خیره و مبهوتش چشم در چشم میشوم، بلند صدایش میزنم، نرگس؟ نگاه میکند اما انگار من را نمیشناسد.
پرسنل زندان میگويند ببریدش بالا. صدای اعتراضها زندانیها بلند میشود که این کار ما نیست، چطور ببریم و…
چند زندانی رای باز مرد و یکی دو مرد که از پرسنل زندان هستند دارند بحث میکنند که چطور برانکارد با پایههای چرخدار را از دو ردیف پلههای بند زنان بالا ببرند. بالاخره برانکارد را سر و ته، طوری که سر نرگس پایین است از پلهها بالا میبرند.
میآیند توی اتاق سه، میخواهند نرگس را بلند کنند و بگذارند روی تخت خودش، پای راستش تا بالای ران توی آتل است و نباید خم شود. وقتی میخواهند بلندش کنند نرگس کمی به خودش میآید. میگوید اگر پا خم شود با وجود جراحی استخوان میشکند، ده دقیقهای بگو مگو میکنند و در آخر نرگس میگوید اجازه نمیدهم، کار شما نیست.
بیسیم میزنند و با ما شرط میکنند که در تمام مسیر هیچ زندانی نباشد تا پرسنل آمبولانس بیمارستان بیاید و او را جابهجا کنند. اول به خاطر اینکه بندان زنان امنیتی است اجازه ورود به آنها نداده بودند.
بالاخره نرگس را از روی برانکارد بلند میکنند. تخت زندان خیلی کوتاه است و تا او را بگذارند روی تخت فریادش بلند میشود: «پااااام، آخ پااام، سپیده پام پام پام….صدای دلخراش و هق هق گریه بلند میشود.
یکی دو بار تلاش میکنند، بلندش میکنند و بالاخره میگذارند روی تخت و میروند! تنها ۴۸ ساهت از جراحیش گذشته، درد در چهرهاش پیداست. صدای هق هق گریه به تدریج آرامتر میشود. مهوش و سپیده اتاق را خلوت میکنند، نرگس دوست ندارد کسی حال و روزش را ببیند.
یک ساعت بعد رفتم نگاهی به نرگس انداختم، چشمانش قرمز و پف کرده بود، گریه نمیکرد اما از درد اشک در چشمانش حلقه میزد و به پایین میغلتید. اینبار مرا شناخت، شروع با خندیدن کرد و گفت باور کن همش داشتم به مصطفی(نیلی، وکیلش) میگفتم برای ویدا شیرینی بخر.
و برای بقیه توضیح میداد: «دفعه قبل که از بیمارستان برگشتم ویدا یک جعبه شیرینی فرانسه توی وسایل پیدا کرد و با ذوق بازش کرد ولی تویش نان بربری بود. آنقدر غر زد که اینبار هی به مصطفی گفتم شیرینی را فراموش نکنی.»
نمیتوانم به صورتش نگاه کنم. برمیگردم از این وضعیت فرار کنم توی تختم، جوانا (وریشه مرادی) کنار تخت ایستاده، یک لیوان آب جوش که چند آلو بخارا داخل آن انداخته را هم میزند و میپرسد. نرگس چطوره؟
تختمان مشترک است، او طبقه بالای تخت است.
من فقط خشم و بغضم را قورت میدهم و میپرسم زخم عثنیعشر با آب جوش و آلوچه درمان میشه؟ بدبخت داری از خونریزی میمیری.
وریشه بعد از آن اعتصاب غذای طولانی حالا خونریزی دارد. مستقیم نمیگویند اما ما میدانیم چون در مراسمهای اعتراض به اعدام شرکت کرده اعزامش به بیمارستان را لغو کردهاند. فقط او نبود، بدون اینکه مستقیما بگویند هر کسی در اعتراض به اعدامها شرکت داشت را به نحوی تنبیه کردند. بسته به اینکه زندانی چه چیزی داشته باشد که بشود از آن محرومش کرد، از تحویل ندادن وسایل تا قطع تلفن و ملاقات و اعزام به بیمارستان.
مدتی است که میگويند ملاقات حضوری و ملاقات خصوصی با همسر امتیاز است و در صورت حسن رفتار به زندانی تعلق میگیرد.
حسن رفتار هم شامل همه چیز میشود، مثلا من که به بازرسی بدنی، توهین و تعرض پاسیارشان اعتراض کردهام، حسن رفتار ندارم و از همه امتیازها تا زمانی که صلاح بدانند محروم خواهم بود. میگفتند اجازه ندادهای بازرسی بدنی انجام شود، در حالی که آن دفعه چندین بار بازرسی کردند، اعتراض کردم با مسئولش حرف زدم، گفت دوربینها را چک کردهایم اجازه ندادهای(اتاق بازرسی بدنی اصلا دوربین ندارد!).
اساسا حسن رفتار یعنی ساکت ماندن و حرف شنوی داشتن، یعنی آنچه در زندان بر سر شما میآوریم باید در همینجا دفن شود و معمولا دفن هم میشود. من شکایتم از پاسیاری که دستم را لای در کبود کرده به کجا باید ببرم؟ (اینجا دیگر دوربینها برای ادعای من قابل استناد نیستند)
هر روز دارد عرصه بر ما در زندان تنگتر میشود، حتی میشود این را از تخته وایت بردی که در پاگرد بند است فهمید. قبلا به یکی دو نفری که ممنوع الملاقات بودند اطلاع میدادند. بعد اسامی آنهایی که ممنوعالملاقات بودند را روی وایت برد نوشتند. حالا اما اسامی آنقدر زیاد شده که اسامی کسانی که ملاقات دارند را مینویسند.
نرگس ۲۶ آبان بعد از دو جراحی سنگین وارد بند شد. تنها یک شب از برگشت او از بیمارستان گذشته بود. مطهره به میز بغل تختم تکیه داده بود صورتش برافروخته بود قطرهای درشت اشک بیصدا از صورتش میچکید روی سرامیکهای شکسته بند نسوان. نگاهش میکنم، میگوید: « نرگس به همین زودی زخم بستر گرفته، برویم پایین.. برویم یک کاری کنیم…»
دوتایی میرویم دفتر زندان، به پاسیارها توضیح میدهیم و از آنها میخواهيم با رئیس زندان، رئیس بهداری یا یک مسئولی تماس بگیرد.
پاسیار زن با دمپایی پلاستیکی لخ لخ کنان میآيد و میگوید آقای دکتر جواب نمیدهند، بالاخره نیاز به استراحت دارند، وقت شام است و… غر غر کنان شماره افسر جانشین را میگیرد…
مطهره شرایط را توضیح میدهد، از زخم جراحی سنگین نرگس، زخم بستر، آلوده بودن اتاق و سرویس بهداشتی که ۱۳ نفری از آن استفاده میکنیم، بی امکاناتی بهداری و… میگوید. اخر هم جواب میگیرد مورد نرگس محمدی متفاوت است و نمیتوانند برایش کاری انجام دهند، اگر فرد دیگری بود، میشد اعزامش کرد و …حالا تا صبح صبر کنید و…
فردا رسید و همچنان کسی نگفت با این بیمار باید چکار کرد. میآیند پانسمان نرگس را عوض کنند، زخم باز مانده، چسب ندارند، فریاد نرگس بلند شده و از درد گریه میکند، بالاخره یک حلقه چسب که دور تا دورش را پرزهای رنگا رنگ گرفته و از دور خاکستری به چشم میآید پیدا میکنند و زخم را میبندد.
طاقتمان طاق شده بود، همان روز یعنی ۲۸ آبان من و مطهره برگه اعتصاب غذا را تحویل زندان دادیم و درخواستمان را رسیدگی به وضعیت نرگس، وریشه و رسیدگی به وضعیت درمانی همبندیهایمان اعلام کردیم. تصمیم گرفتیم خبری منتشر نکنیم، نگران بودیم که خود انتشار خبر اعتصاب، مسئولان را عصبانی کند و در رسیدگی به وضعیت، سنگ اندازی بیشتری شود. نگران بودیم لج کنند!
داستان آزمایش روانشناسی زندان استنفورد را شنیدهاید؟ دکتر زیمباردو عدهای از دانشجویان به لحاظ روانی سالم را به دو گروه زندانی و زندانبان تقسیم میکند. دسته زندانبان چنان خشونت حیرت آوری نسبت به همکلاسیهای زندانی خود نشان میدهند که تنها پس از شش روز آزمایش متوقف میشود. و حالا ما سالها را با زندانبانهایمان میگذرانیم. ما در دست زندانبان و همه دم و دستگاه و تشکیلات زندان بیپناه رها شدهایم. تنها وقتی به قانون، دوربینها، و هر ابزار کنترل و نظارتی ارجاع داده میشود که قرار است علیه ما به کار برده شود. من هر چند وقتی همان ماموری را که به من توهین جنسی رکیکی کرد و آن یکی که تعرض کرد را میبینم که با نفرت به من نگاه میکنند!
زندان تنها یک ساختمان نیست که در آن محبوس هستید. زندان یعنی هر چیز کوچک زندگی روزمره تو به زندانبان و حال و احوال آن روزش و خوشآمد و نیامدش بستگی دارد. زندان یعنی برای هر نیازت باید خواهش کنی، اعتراض کنی و هر بار پاسخ بگیری که پیگیری میشود و ممکن است هفته ها تو پیگیری کنی و آنها هم همان پاسخ را بدهند. زندان همین است که نیازهای ما برای زندانبان اهمیتی ندارد، ذهنشان را درگیر این درخواستهای ریز و درشت ما نمیکنند. برای آنها بی اهمیت و برای ما همه چیز است.
زندان یعنی همین که همبندیهای ما پیش چشممان ذره ذره از بیماریهای مختلف آب میشوند، درد میکشند و تنها ابزار ما همین تحصن، اعتصاب غذا و نامه نوشتن است که آن هم به عنوان تخلفی دیگر به سیاهه جرائم و محرومیتهای ما اضافه میکند.
یا باید در برابر آنچه بر سرمان میآورند سکوت کنیم یا اگر صبوری از دست برود، صابون محرومیتهای بیشتر را به تن خود بمالیم.
انگار عمد دارند یکی یکی ما را به درجهای از استیصال برسانند که از درماندگی به خودمان آسیب بزنیم.
شما که بیرون از این دیوارها هستید آهو دریایی را دیدهاید. برهنه شدن او چه بود جز طغیانی علیه استیصال و درماندگی از ظلمی که بر او رفته بود؟
پیش از او چندین بار زنانی در اوین به همین درجه از استیصال در برابر ظلمی که به آنها میشد، رسیدند، طغیان کردند و برهنه شدند. بسیاری به همین دلایل اقدام به خودکشی و خودزنی کردهاند. اعتصاب من و مطهره گونهای هم چیزی نیست جز اقدامی از سر استیصال در برابر ظلم. اقدامی که میدانیم سلامت تنهایمان را نشانه میرود اما راه دیگری هم پیش روی خود نمیبینیم، نرگس محمدی و دیگر همبندیهایمان پیش چشم ما درد میکشند و دست ما از جهان کوتاست.”
