Narges Mohammadi joins The Guilty Feminist to discuss sisterhood, feminism, and gender apartheid.

The Guilty Feminist Episode 424: Narges Mohammadi

In this powerful episode of The Guilty Feminist, host Deborah Frances-White welcomes Nobel Peace Prize laureate Narges Mohammadi, a fearless activist and leading voice for women’s rights in Iran.

Narges joins the podcast to discuss gender apartheid, feminist resistance, and the fight for freedom and justice in Iran. With her signature courage and insight, she sheds light on the brutal oppression women face under Iran’s authoritarian regime and calls for global solidarity in the struggle for human rights.

This special episode is not just a conversation—it’s a call to action.

Listen to the episode here: 
https://open.spotify.com/episode/32GF7M40jHnbFeCUfKnuiR?si=2eG-7c0rRBufrFyKIAzXGQ

 

Here is Narges Mohammadi’s exclusive message for the podcast:

“Hello, Guilty Feminist! I’m so happy to be here with you today to talk about feminism and gender apartheid. There’s a lot to share—some of it might sound funny, but trust me, it’s all true.

When I was a little girl, I loved wearing a belt with my coat—it made me feel stylish and grown-up. But whenever the morality police came around, we had to quickly take the belts off, hide them in our pockets, and act like we’d never even heard of fashion.

As a teenager, tight trousers became popular. I wanted to wear them too, but the morality police had other plans—they would literally slash tight trousers with razors if they caught us. I still wore them, but every time I did, I was nervous. Fashion shouldn’t feel like a crime, right?

Then, when I was a young woman, I got arrested. Not for wearing a short coat or tight trousers—no, my coat wasn’t short, and my trousers were fine. The problem? My coat was orange. Yes, orange. Apparently, that was too much for the authorities, and I spent a whole day in detention.

At university, I went hiking with a male coach. The security forces arrested us, and my coach tried to say we were siblings. It worked—for about five minutes. Then they asked me my mother’s name, and, well, I told them the truth. So, we both got detained.

Another time, I went to a singing class with a male teacher and a male classmate. Singing as a woman is illegal where I come from, especially in front of men. I was lucky not to get arrested that day, but the fear was real.

These stories might sound strange, but they were part of my everyday life growing up under a religious and authoritarian government. Still, my family and I found ways to stay happy. At home, my mom, my sister, and I would sing, dance, and laugh together. No one could take that away from us.

I’m excited to share more about these experiences with you today—and to talk about how women, even in the hardest conditions, find ways to fight back and keep their joy.”

نرگس محمدی، مهمان این هفته پادکست «فمینیست گناهکار»

در این گفت‌وگوی یک‌ساعته، او و مجری برنامه درباره آپارتاید جنسیتی، حقوق زنان، حقوق بشر و اعدام‌ها در ایران صحبت کرده‌اند. در اینجا بخشی از صحبت‌های نرگس محمدی را می‌بینید.

در این مصاحبه، نرگس محمدی با اعتراض به وضعیت زنان در ایران، خواستار جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی شد.

این اپیزود امروز، ۷ بهمن ۱۴۰۲ منتشر می‌شود.

 

سلام به دوستان عزیز The Guilty Feminist! خیلی خوشحالم که امروز با شما درباره فمینیسم و آپارتاید جنسیتی صحبت می‌کنم. حرف‌های زیادی دارم که باهاتون در میون بذارم—بعضی‌هاش شاید خنده‌دار به نظر بیاد، ولی باور کنید، همه‌ش واقعی هست.
می‌خوام از بچگی‌هام بگم. اون موقع‌ها مانتوهای ما با یه کمربند، خیلی قشنگ‌تر می‌شد. ولی وقتی پلیس اخلاقی می‌اومد، مجبور بودیم کمربندها رو سریع باز کنیم و توی جیب‌هامون قایم کنیم، انگار هیچ‌وقت کمربند نبسته بودیم.
وقتی نوجوان بودم، شلوارهای تنگ مد شده بود. من هم دلم می‌خواست شلوار تنگ بپوشم، ولی پلیس اخلاقی شلوارهای تنگ رو با تیغ پاره می‌کرد. با این حال، با ترس و لرز می‌پوشیدم، چون دوست داشتم با مد همراه باشم.
بعدها که جوون شدم، یه بار بازداشت شدم. شاید باور نکنید، نه مانتوم کوتاه بود، نه شلوارم تنگ. تنها “جرم” من این بود که مانتوم نارنجی بود. یه روز کامل تو بازداشتگاه موندم، فقط به خاطر رنگ نارنجی.
وقتی دانشگاه می‌رفتم، یه بار با مربی مرد برای کوهنوردی رفتیم. پلیس امنیت هر دوی ما رو گرفت. مربی بهشون گفت که ما خواهر و برادریم، ولی وقتی از من اسم مادرم رو پرسیدن، راستش رو گفتم و معلوم شد که خواهر و برادر نیستیم. بازداشت شدیم.
یه بار دیگه، من با همکلاسی پسرم پیش یه استاد آواز مرد می رفتم. آواز خوندن زن ممنوع بود و جرم حساب می‌شد، مخصوصاً وقتی مردی بشنوه. خوش‌شانس بودم که اون روزها بازداشت نشدم، ولی ترس همیشه با من بود.
این داستان‌ها شاید عجیب به نظر برسه، ولی این‌ها بخشی از زندگی روزمره من بود توی کشوری که حکومتش دینی و استبدادیه. با این حال، خانواده ما همیشه تلاش می‌کرد شاد باشه. توی خونه، من و مامانم و خواهرم با هم می‌رقصیدیم و آواز می‌خوندیم. هیچ پلیسی نمی‌تونست اون شادی رو از ما بگیره.
خیلی خوشحالم که امروز می‌تونم این تجربه‌ها رو با شما به اشتراک بذارم و درباره این صحبت کنم که چطور زنان حتی توی سخت‌ترین شرایط هم راه‌هایی برای مبارزه و حفظ شادی پیدا می‌کنن.–