Narges Mohammadi Joins Nobel Peace Conference: A Call for Humanity and Nuclear Disarmament

Today, 6th Aug 2025, on the 80th anniversary of the atomic bombings of Hiroshima and Nagasaki, Nobel Peace Prize laureate Narges Mohammadi will address the global community during the first session of the Nobel Peace Conference 2025. In a live video call from Tehran/Iran, she joins fellow laureates and international leaders to reaffirm the urgent necessity of global nuclear disarmament.

The conference honors Nihon Hidankyo, the 2024 Nobel Peace Prize laureate, whose tireless efforts as survivors of the atomic bombings have shaped decades of advocacy for a nuclear-free world. In a time of escalating global tension and renewed threats of nuclear conflict, this gathering brings together survivors, experts, activists, and statespeople to explore solutions and reinvigorate disarmament efforts.

Narges Mohammadi’s intervention comes from within the borders of a country whose regime continues to pursue nuclear policies without the consent of its people—policies that have led to poverty, sanctions, isolation, and fear.

The Nobel Peace Conference 2025 features speakers including:

Opening session

Kjersti Fløgstad, Executive Director, Nobel Peace Center
Jørgen Watne Frydnes, Chair, Norwegian Nobel Committee
Masako Wada, Ass. Secretary General, Nihon Hidankyo, Nobel Peace Prize 2024

Session 1: The nuclear threat anno 2025 – can we avoid a new nuclear arms race?

Daniel Högsta, ICAN, Nobel Peace Prize 2017
Narges Mohammadi, Nobel Peace Prize 2023 (video speech)
Sasha Romantsova, Center for Civil Liberties, Nobel Peace Prize 2022

PANEL CONVERSATION:

Stefan Löfven, Former Prime Minister of Sweden and Chair of the Board, SIPRI
Eivind Vad Petersson, State Secretary for Minister of Foreign Affairs, Norway
Moderator: Arnaud Siad, Host of PRIO’s Peace in a Pod

Session 2: Renewing the conversation and strengthening the pursuit of a world without nuclear weapons

Benoît Pelopidas, Professor and Founder of the Nuclear Knowledges program at Sciences Po
PANEL CONVERSATION:
Penelope Lea, Climate activist
Daniel Högsta, ICAN
Masako Wada, Nihon Hidankyo
Maya Soetoro-Ng, Matsunaga Institute for Peace / Obama Foundation (Video intervention)
Moderator: Robert K. Elder, Outrider Foundation

SOLUTIONS SESSION:

Zia Mian, Senior Research Scholar and Co-Director, Program in Science and Global Security, Princeton University (video speech)
Emma Pike, Lex International
South Carolina Environmental Law Project, Nuclear Watch New Mexico et. al (video)
Raymond Johansen, Secretary General, Norwegian People’s Aid
Venessa Hanson, ICAN
Miranda Aaland, No to Nuclear Weapons

 

Here is Narges Mohammadi’s Full Speech for Nobel Peace Conference 2025 :

6 AUGUST 2025 | 13:00-17:00 CEST

I warmly welcome all distinguished participants and am honored to be part of this important conference.

I extend my heartfelt congratulations to the newest Nobel Peace Prize laureate, Nihon Hidankyo. May their powerful efforts grow stronger and inspire even greater impact in the years to come.

The presence of Nihon Hidankyo and myself—as recent Nobel Peace Prize laureates—at this conference is, in itself, a response to one of the most urgent questions of our time: Why does the world still need nuclear disarmament?

Nihon Hidankyo has long stood for a world free of nuclear weapons—a commitment born from the catastrophic use of nuclear force against the people of Japan exactly 80 years ago in Hiroshima and Nagasaki.

I speak to you today from Iran—a country whose people have borne the heavy consequences of the ruling regime’s policies, including its nuclear program. These policies, pursued without the consent or participation of the Iranian people, have led to poverty, hardship, sanctions, international isolation, environmental devastation, and the constant shadow of war.

While Iran is rich not only in oil and gas but also in two vast and inexhaustible sources of clean energy, sun and wind, today we face widespread shortages of electricity and water across the country. The entire country is paralyzed for hours or even days without power or water, yet the regime possesses 400 kilograms of 60% enriched uranium that it now feels compelled to hide.

I must state here that in the case of Iran’s nuclear policy, the claim of it being “peaceful” is mere political rhetoric. We know well that the core issue has always been about power and competition. This truth is evident both in international negotiations and among the public.

Esteemed guests,

We are here to address a vital issue, one that concerns the fate of humanity and our shared home, planet Earth.

In a world where authoritarian governments pursue nuclear weapons to ensure their survival, and where invasions of one country by another are becoming “normal,” and as international institutions like the United Nations steadily lose their influence, the temptation for countries to pursue nuclear arms grows stronger.

The movement for nuclear disarmament has regressed in the face of the renewed ambition and drive of nations competing for nuclear superiority.
The discourse of peace and global peace movements have been weakened, and what we often see in global media is a normalization of war and genocide.

In such conditions, some believe the level of conflict and tension has risen so sharply that perhaps even today, it is already too late to prevent a nuclear arms race in the Middle East.

Esteemed participants,

Institutions like the International Atomic Energy Agency and Western governments can contain the predictable and foreseeable consequences of nuclear tensions—if they act without double standards.

But to truly solve this crisis, we need a global consensus and will to address the roots of these tensions and work to reduce them.

Does increasing global inequality, along with the regression and weakening of democracy, correlate with rising nuclear competition?

Do the world’s environmental crises have a relationship with escalating nuclear rivalry?

I won’t elaborate further—I only wish to point out that to resolve the nuclear crisis, we need consensus-building forces within international institutions, and among global and regional powers, so that instead of focusing only on the nuclear capabilities of various countries, we examine the causes of heightened regional and global tensions.

Honorable attendees,

When it comes to Iran, I can say with certainty that the Iranian people do not see their security, dignity, or power as dependent on the regime’s nuclear capability.

If they are given the opportunity to truly participate in determining their own destiny, they will choose democracy, freedom, equality, human rights, development, prosperity, constructive international relations, and cooperation with all the nations of the world.

In recent years, you have witnessed the glorious “Woman, Life, Freedom” movement in Iran. The people of Iran are fighting for their right to self-determination, while the Islamic Republic Regime responds to their rightful demands with executions, killings, imprisonment, torture, and threats.

These days, people inside Iran are raising their voices in protest. In response to the regime’s slogan “Nuclear energy is our absolute right” they say:

“Bread, water, electricity, jobs, education, freedom, peace, life, and human dignity are our absolute rights.”

The transition from a religious authoritarian system to democracy, and achieving freedom and equality through the guarantee of human rights, the empowerment of the people and civil society, and a reliance on the agency of the people themselves, is the fundamental solution to Iran’s current crises, including the nuclear crisis.

I will continue to struggle alongside the Iranian people for a democratic, peaceful transition and an end to the religious tyranny regime.

We are calling for a free and transparent referendum under the supervision of the United Nations and international bodies, to allow the Iranian people to reclaim their national sovereignty.

In this endeavor, we seek the support of all advocates for freedom, peace, and democracy across the globe.

Let us hope that with the efforts of peace advocates, freedom and democracy seekers, we will one day witness a world free of war, tyranny and atomic threat.

Narges Mohammadi
6th Aug 2025 – Tehran
Nobel Peace Center Conference

 

 

متن کامل پیام نرگس محمدی برای کنفرانس ۲۰۲۵ موسسه نوبل صلح

به همه‌ی عزیزان حاضر خوش‌آمد می‌گویم و خرسندم که به این جلسه‌ی مهم دعوت شده ام.

به برنده‌ی جایزه‌ی نوبل صلح ۲۰۲۴ صمیمانه تبریک می‌گویم و امیدوارم تلاش‌هایشان با موفقیت‌های بیشتری ادامه یابد.

حضور ما، برندگان اخیر جایزه‌ی صلح نوبل، بنیان‌گذاران «نیهون هیدانکیو» و من، در این کنفرانس، پاسخی است به پرسش بنیادینِ عصر ما: چرا خلع سلاح اتمی همچنان یک ضرورت جهانی است؟

بنیان‌گذاران «نیهون هیدانکیو» به‌دلیل سال‌ها مبارزه با استفاده از سلاح‌های هسته‌ای، سلاح‌هایی که دقیقاً ۸۰ سال پیش در بمباران هیروشیما و ناکازاکی علیه مردم ژاپن به کار گرفته شدند، به نمادی از مقاومت در برابر تسلیحات اتمی بدل شده‌اند. و من، از سرزمین ایران سخن می‌گویم؛ سرزمینی که مردم آن، قربانی سیاست‌های رژیم حاکم، از جمله برنامه‌های هسته‌ای‌ای شده‌اند که پیامدی جز گسترش فقر، فلاکت، تحریم، انزوای بین‌المللی، تخریب گسترده محیط زیست و تهدید جنگ در پی نداشته‌اند، سیاست‌هایی که مردم ایران هیچ نقشی در شکل‌گیری آن نداشته‌اند.

در حالی که ایران، علاوه بر منابع نفت و گاز، از دو منبع عظیم و بی‌پایان انرژی پاک، خورشید و باد، بهره‌مند است، امروز مردم این سرزمین با قطعی‌های مکرر برق و آب روبه‌رو هستند، به‌طوری‌که زندگی در بسیاری از نقاط کشور ساعت‌ها و حتی روزها فلج می‌شود. با این حال، حکومت ۴۰۰ کیلوگرم اورانیوم با غنای ۶۰ درصد در اختیار دارد که اکنون ناچار است آن را پنهان کند.

بر کسی پوشیده نیست که ادعای صلح‌آمیز بودن سیاست هسته‌ای جمهوری اسلامی، بیش از آن‌که واقعیت داشته باشد، تعارفی سیاسی و نوعی بازی زبانی‌ست. هم در مذاکرات بین‌المللی و هم برای مردم ایران، روشن است که مسئله‌ اصلی، همواره “قدرت” و “رقابت” بوده است.

حضار محترم

در این جمع به موضوعی اساسی و حیاتی می‌پردازیم، موضوعی که به سرنوشتِ بشر و خانه‌ی مشترک ما کره‌ی زمین بستگی دارد.

در جهانی که حکومت های استبدادی برای حفظ بقا خود به دستیابی به سلاح های هسته ای روی می آورند و تهاجم کشورها به کشوری دیگر، امری “عادی” شده و مدام از قدرتِ نهادهای بین‌المللی چون سازمان ملل کاسته می‌شود، به راحتی وسوسه دستیابی به سلاح‌های اتمی در‌ میان کشورها بیدار می‌شود.

جنبش خلعِ سلاح اتمی در برابرِ اشتیاق و خیزِ کشورها برای رقابت بر سر دستیابی به سلاح‌های اتمی، عقب‌گرد داشته‌است.
گفتمان صلح و جنبش‌ها و نیروهای صلح‌طلبِ جهانی تضعیف شده‌اند و آنچه در رسانه‌های جهانی دیده می‌شود، نوعی عادی‌سازی جنگ و کشتار نسلی است.

در چنین شرایطی به باور برخی، سطح تعارض‌ها و تنش‌ها به حدی بالا گرفته که شاید همین امروز هم، برای جلوگیری از حرکت به سمت رقابتِ هسته‌ای در منطقه‌ی خاورمیانه دیر شده‌است.

حضار محترم

نهادهایی چون آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و پیگیری‌های دولت‌های غربی می‌توانند پیامدهای قابل پیش‌بینی و قابل دسترسیِ این تنش‌ها را در زمینه‌ی هسته‌ای بدون هیچ‌گونه استاندارد دوگانه مهار کنند، اما برای حل این مشکل، نیازمند یک اجماع و اراده‌ی جهانی برای پرداختن به علت این تنش‌ها و تلاش برای کاهش آن هستیم.

آیا افزایش نابرابری جهانی با عقب‌گرد و تضعیف دموکراسی و این دو ( نابرابری جهانی و تضعیف دموکراسی) با افزایش رقابت هسته‌ای نسبتی دارد؟

آیا مشکلاتِ محیط زیستیِ جهان با تشدید رقابت‌های هسته‌ای نسبتی دارند؟

قصد بسط موضوع را ندارم، تنها می‌خواهم به این موضوع اشاره کنم که برای حلِ بحرانِ هسته‌ای، نیازمند نیروهای اجماع‌ساز در نهادهای بین‌المللی و در سطح قدرت‌های جهانی و منطقه‌ای هستیم تا به جای پرداختن صرف به توانایی هسته‌ای در کشورهای مختلف، علتِ تشدیدِ تنش‌های منطقه‌ای و جهانی مورد بررسی قرار گیرد.

حضار محترم

در مورد کشور ایران، با قاطعیت می‌توانم بگویم که مردمِ، امنیت، اقتدار و شکوهِ خود را وابسته به قدرتِ هسته‌ای رژیم نمی‌دانند و اگر فرصت و امکان مشارکتِ واقعی در« تعیین سرنوشت» خود داشته باشند، دموکراسی، آزادی، برابری، حقوق بشر، توسعه، رفاه و روابطِ سازنده و تعامل و همکاری با تمامِ کشورهای دنیا را انتخاب خواهند کرد.

شما سالهای اخیر شاهدِ جنبشِ با شکوه “زن، زندگی، آزادی” در سرزمین ایران بوده‌اید. مردم ایران، برای حق« تعیین سرنوشت شان» در حال مبارزه اند و جمهوری اسلامی با اعدام، کشتار، زندان، شکنجه و تهدید پاسخ مطالبات بر حق آنها را می دهد.

این روزها مردم ایران در داخل کشور فریاد می‌زنند و در مقابلِ شعارِ حکومت که می‌گوید «انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست» می‌گویند: «نان، آب، برق، کار، تحصیل، آزادی، صلح، زندگی، شأن انسانی حق مسلم ماست.»

گذار از نظامِ دینی استبدادی به دموکراسی و دستیابی به آزادی و برابری با تضمین حقوق بشر و توانمندسازی مردم، جامعه مدنی و تکیه برعاملیتِ مردم ایران، راه حل اساسی خاتمه دادن به بحران‌های کنونی ایران، از جمله بحران سلاح اتمی است.

من برای گذار دموکراتیک و پایان دادن به نظامِ دینی استبدادی در‌ کنار مردم ایران به مبارزه ادامه خواهم داد. ما خواهان برگزاری رفراندومی آزاد، شفاف و تحت نظارت سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی بر سر اصل حیات نظام جمهوری اسلامی هستیم تا مردم ایران بتوانند حاکمیت ملی خود را به دست آورند و در این راه خواهان حمایت تمامی آزادیخواهان و صلح‌طلبان و دموکراسی‌‌خواهان جهان هستیم.

امید که با تلاش صلح طلبان و آزادیخواهان و دموکراسی خواهان، شاهد جهانی عاری از جنگ، استبداد و تهدید سلاح های اتمی باشیم.

نرگس محمدی
۱۵ مرداد ۱۴۰۴ – تهران
کنفرانس سالانه موسسه نوبل صلح