Cellmate of Narges Mohammadi, Urges Minister of Health to Address Prison Healthcare Crisis
Motahareh Goonei, Imprisoned Dentistry Student and Cellmate of Narges Mohammadi, Urges Minister of Health to Address Prison Healthcare Crisis
Motahareh Goonei, a suspended final-year dentistry student currently imprisoned in Evin Prison, has had her one-year sentence upheld by the Tehran Court of Appeals for protesting the death sentence of rapper Toomaj Salehi and advocating for justice in the case of Nika Shakarami. Now sharing a cell with Nobel Peace Prize laureate Narges Mohammadi, Goonei has penned a compelling letter to Iran’s Minister of Health, shedding light on the critical medical neglect in the prison system. Speaking as both a medical professional and an eyewitness to the suffering endured by women in Evin, Goonei calls for urgent action to address the systemic healthcare failures in prisons and demands medical leave for Mohammadi, whose health has deteriorated alarmingly under imprisonment.
Here is her full letter which The Narges Foundation has received today:
Dr. Zafarghandi,
Minister of Health and Medical Education,
As a final-year dental PhD student, expelled from Tehran University of Medical Sciences just before graduation, and a witness to the suffering and neglect of women prisoners in Evin, I am increasingly convinced that human life holds no value under the rule of the Islamic Republic.
The primary purpose of this letter is to shed light on the critical and urgent medical condition of Ms. Narges Mohammadi. Witnessing how the already ineffective prison healthcare system has been weaponized as a deliberate tool to intensify pressure on political, civil, and ideological activists, I felt compelled to publish a brief account of this dire situation. This open letter is intended not only to inform government officials but, more importantly, to raise awareness among the honorable and freedom-loving people of Iran. It counters the misleading claims of a previously published letter by a former political prisoner, which falsely asserted that inmates receive adequate, timely, and consistent medical care.
The Case of Varisheh Moradi (Mirzaei):
After enduring a prolonged hunger strike, Varisheh Moradi is currently in poor health. However, the prison clinic, under the direct orders of the prosecutor and security agents, has refused to transfer her to a hospital or provide necessary medical treatment. This inhumane and rights-violating treatment is just one example of the transgressions committed by prison authorities, particularly in dealing with political and ideological prisoners.
In Evin Women’s Ward, four prisoners are over 70 years old, and more than 18 are over 60. Many suffer from severe illnesses such as advanced multiple sclerosis (MS), cancer, brain tumors, respiratory and heart diseases, and sleep apnea. Daily life for them is extraordinarily difficult and exhausting.
As a doctor in prison, I have witnessed the inappropriate and unprofessional actions of the medical staff, who are often incapable even of basic care such as wound dressing. The medical facilities in Evin’s central and ward clinics are so limited that prisoners face numerous challenges in obtaining basic antibiotics, painkillers, cold medications, adhesive bandages, and even essential dressing supplies.
The Case of Narges Mohammadi:
After significant pressure from fellow prisoners and lawyers, Ms. Mohammadi was eventually transferred to a hospital for angiography, seven weeks after experiencing severe chest pain and other debilitating symptoms. During her hospital visit, a specialist accidentally discovered a lesion in her right knee requiring a biopsy to determine its malignancy. Previously, a lump in her right breast had also been biopsied. However, necessary physiotherapy for her back and neck has not been performed for over a year.
Following a biopsy, Ms. Mohammadi underwent a major surgery where the lesion was fully excised, surrounding tissues prone to metastasis were curetted, and bone grafting was performed. Despite detailed medical reports emphasizing her critical condition and recommending recovery outside of prison, she was returned to Evin merely 48 hours after surgery, bypassing forensic medical approval for medical leave.
Her return under such conditions, in an ambulance ICU stretcher she had rented herself, was incomprehensible. She could not even sit upright or use the unsanitary, unsterile shared facilities. The prison environment—overcrowded with 75 people in her ward, 13 of whom share her room—alongside inadequate medical care, led to bedsores, intensified back and leg pain, and worsened her overall condition.
The lack of proper facilities renders her treatment impossible. Despite undergoing two major surgeries within two weeks (angiography and bone surgery), she was returned to prison, defying medical protocols which prohibit blood donation for prisoners for one year due to their specific medical needs.
A Call for Action:
Dr. Zafarghandi, you and I have taken an oath to uphold fairness and justice in treating all patients, regardless of their beliefs or ideologies. Yet, the deliberate denial of timely medical care, coupled with the deplorable state of prison healthcare facilities, has weaponized medicine as a tool of torture—ultimately amounting to “enforced death” for prisoners.
This account only scratches the surface of the injustices in prison healthcare, exacerbating the suffering of prisoners, while the situation in other prisons is even more dire, with many enduring their hardship in silence.
As the Minister of Health, Treatment, and Medical Education, under whose authority prison clinics operate, I urge you to address the urgent healthcare crisis in prisons, enhance medical facilities and services, and expedite the approval of medical leave for Ms. Narges Mohammadi.
With unwavering hope for brighter, freer, and more prosperous days for our beloved homeland, I am resolute in my belief that the unyielding determination of the Iranian people will ultimately shatter the chains of oppression.
Motahareh Gonaei
November 24, 2024
Evin Prison – Tehran
درخواست مطهره گونه ای از وزیر بهداشت و درمان برای رسیدگی به وضعیت پزشکی نرگس محمدی و مرخصی او
آقای دکتر ظفرقندی
وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی
بنده به عنوان دانشجوی ترم آخر دکترای دندانپزشکی که در آستانهی دفاع و دانشآموختگی به طور قطعی از دانشگاه علوم پزشکی تهران اخراج شدهام و شاهد رنج و مهجوریت زنان زندانی بند اوین هستم، بیش از پیش یقین یافتهام که جان انسانها در حکومت جمهوری اسلامی از هر چیزی بیارزشتر است.
هدف اولیه و اصلی این نامه، تشریح وضعیت بحرانی و حاد خانم نرگس محمدی بود که با مشاهدهی تبدیل سیستم ناکارآمد درمانی حاکم بر زندانها به یک رویهی ثابت جهت تحت فشار قرار دادن هرچه بیشتر فعالان سیاسی، مدنی، عقیدتی به صرافت آن افتادم که گزارش مختصری از وضعیت وخیم موجود منتشر کنم. این نامهی سرگشاده نیز نه صرفاً برای اطلاع مسئولان حکومتی، بلکه جهت آگاهی بخشی به مردم شریف و آزادهی ایران است که شاید پیشتر با انتشار نامهی یک زندانی سیاسی سابق، مبنی بر ارائهی مستمر و مطلوب و کافی خدمات درمانی و اعزام بهموقع زندانیان به بیمارستان، که مطلقاً کذب و عوامفریبی بود دچار سوگیری و خطا در مورد وضعیت نابهسامان زندانها از جمله بند زنان اوین شده باشند.
وریشه مرادی (میرزایی) پس از تحمل دورهی طولانی اعتصاب غذا، هماکنون در وضعیت بد جسمانی قرار دارد، اما بهداری زندان با مخالفت مستقیم دادستان و ضابطین نهادهای امنیتی از اعزام وی به بیمارستان و انجام اقدامات درمانی لازم ممانعت به عمل میآورند.
برخورد غیرانسانی و منافی حقوق متهم با خانم مرادی، تنها یک مورد از تخطی سازمان زندانها خاصه در مواجهه با زندانیان سیاسی و عقیدتی است.
در بند زنان اوین، ۴ نفر از زندانیان، بالای ۷۰ سال و بیش از ۱۸ نفر بالای ۶۰ سال سن دارند که مبتلا به بیماریهای خاص مانند MS پیشرفته، سرطان، تومور مغزی و همچنین آپنهی تنفسی و بیماریهای مزمن ریوی و قلبی هستند و من بهطور روزمره شاهدم که حتی زندگی عادی و روزانه هم برای آنها چقدر دشوار و طاقتفرسا است.
در تمامی این روزها بهعنوان یک پزشک زندانی، شاهد عملکرد نامناسب و غیرتخصصی کادر درمانی بودهام که حتی از رسیدگی اولیه و پانسمان ساده هم عاجزند. امکانات بهداری داخل بند و مرکزی اوین نیز تا جایی حداقلی و ناچیز است که زندانیان برای تهیهی آنتیبیوتیکهای معمول و مسکنهای بدون تجویز و داروهای سرماخوردگی و حتی در مواردی چسب و وسایل پانسمان نیز مشکلات عدیده دارند.
مدتی پیش خانم محمدی جهت آنژیوگرافی، پس از رایزنیها و اعتراضات همبندیان و همچنین وکلای ایشان با مسئولان ذیربط، بعد از حدود هفت هفته، تحت شرایط خاص و بهصورت تحتالحفظ به بیمارستان اعزام شد. در حالیکه مدتها از درد قفسهی سینه، مضاف بر مشکلات متعدد و طاقتفرسای جسمی دیگر رنج میبرد و بارها با شرایطی بحرانی، تنها به بهداری زندان انتقال یافته بود.
در بیمارستان با معاینهی پزشک متخصص به صورت کاملاً اتفاقی و حین اخذ شرح حال و سایر معاینات و روندهای درمانی، با بُناسکن تشخیصی، ضایعهای در زانوی پای راست ایشان مشاهده شد که نیاز به بیوپسی (نمونهبرداری) داشت تا خوشخیمی یا بدخیمی آن مشخص شود. گرچه پیشتر توده ای نیز در سینه سمت راست مشاهده و بیوبسی شده بود . فیزیوتراپی در ناحیه کمر و گردن او به مدت یکسال است که انجام نمیشود.
نهایتاً خانم محمدی جهت انجام عمل جراحی نمونهبرداری، مجدداً به بیمارستان اعزام شد. پزشک متخصص جراح با توجه به گستردگی ضایعه و تشکیک بیش از پیش به بدخیمی، پروسهی ریسکشن (خارج کردن کامل ضایعه) و همچنین کورتاژ (تراشیدن نواحی اطراف ضایعه که مستعد متاستاز بود) را انجام داد.
مضاف بر این عمل جراحی سنگین، همزمان پیوند استخوان (گرفت و آلوگرفت) هم انجام شد. شرح کامل گزارش عمل جراحی و توصیههای پزشک متخصص بهصورت مستند در اختیار نهادهای ذیربط است.
علیرغم وجود گزارش مبسوط پزشکی مبنی بر وضعیت وخیم نرگس محمدی و توصیهی پزشک جهت گذراندن دورهی نقاهت در خارج از زندان، متاسفانه با جلوگیری از حضور پزشک قانونی برای صدور حکم مرخصی درمانی، ایشان را تنها پس از ۴۸ ساعت بعد از عمل جراحی به زندان بازگرداندند.
بازگشت بیمار در این شرایط با حداقلیترین امکانات و با برانکارد آمبولانس ICU که آن هم توسط شخص خانم محمدی اجاره شدهبود، باورکردنی نبود. او حتی توان نشستن معمولی و استفاده از سرویس بهداشتی عمومی که عفونی و غیراستریل است را نداشت و مضاف بر آن شرایط ارگونومیک تخت، بند، حمام و سرویس فرنگی هم مناسب بیمار نیست.
محیط مطلقاً عفونی زندان و شرایط نامناسب و غیراستریل تعویض پانسمان جراحی و بستری شدن در بند عمومی با جمعیت بیش از ۷۵ نفر که فقط در اتاق ایشان ۱۳ نفر زندانی هستند و همچنین ضعف سیستم ایمنی بدن بیمار و فشار مضاعف عمل جراحی همراه با شرایط پرتنش و اضطراب نهایتاً منجر به شروع زخم بستر و پیشرفت بیش از حد معمول درد در نواحی کمر و پاها شده است .
به وضوح میتوان دید که امکانات و شرایط زندان ، مداوا را غیر ممکن کرده است.
انتقال خانم محمدی پس از دو عمل جراحی سنگین( در فاصله دو هفته عمل انژیو گرافی و عمل استخوان پا) مستقیماً از بیمارستان به زندان در حالی انجام شد که بر اساس پروتکلهای پزشکی سازمان انتقال خون، زندانیان تا یک سال اجازهی اهدای خون و سایر فراوردههای خونی را ندارند چرا که دارای شرایط خاص پزشکی و درمانی و تشخیصی منحصر به فردی هستند.
زندان و نهادهای مربوطه نیز با یقین و علم به اینکه شرایط و امکانات نگهداری ایشان را در هیچ سطحی ندارند، عامدا به انتقال خانم محمدی به بند اوین مبادرت ورزیده اند.
آقا دکتر
بنده و شما سوگند یاد کردهایم که در مواجههی پزشکی و درمانی با انسانها، فارغ از اندیشه و گرایش و عقیدهشان رفتار کنیم و انصاف و عدالت را سرلوحهی وظیفه و خدمتمان قرار دهیم. اما عدم رسیدگی پزشکی و اعزام به موقع بیمار به بیمارستان و شرایط فاجعهبار بهداریها و فقدان یا کمبود کادر درمان خبره و کارآمد و امکانات و تجهیزات پزشکی و دارو به ابزاری جدید برای شکنجهی زندانیان و متأسفانه نهایتاً “مرگ قهری” آنان بدل شدهاست.
این روایتها تنها گوشهای از ظلم و بیعدالتی در حوزهی درمانی است که بر رنج زندانی بودن زندانیان میافزاید و شرایط در زندانهای دیگر حتی به مراتب وخیمتر و بغرنجتر است در حالیکه زندانیان در سکوت رسانهای و گمنامی تمام، روزگار سختی را سپری میکنند.
از جنابعالی در مقام وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، که بهداری زندانها زیر نظر وزارت مذکور و قوهی قضائیه فعالیت میکند، خواستار رسیدگی به وضعیت بحرانی درمان و بهداشت حاکم بر تمامی زندانها و بهبود آن و همچنین تسریع روند صدور حکم مرخصی درمانی (توقف حکم) برای خانم نرگس محمدی هستم.
با امید به روزهای روشن و آگاه و آباد و آزاد برای سرزمینمان که جانمان است، ایمان دارم که با ارادهی پولادین و ستودنی و ایستادگی مردم ایران، ظلم ظالمان پایدار نخواهد ماند.
مطهره گونهای
سوم آذر ۱۴۰۳
زندان اوین
