Online Speech by Narges Mohammadi at Oxford Union: Women and Transition from Dictatorship to Democracy in Iran
Narges Mohammadi at Oxford Union: Women and Transition from Dictatorship to Democracy in Iran
28th April 2025
Narges Mohammadi — human rights and women’s rights advocate and Nobel Peace Prize laureate — will deliver an online address from Iran to the Oxford Union in the United Kingdom on Monday, April 28, 2025, at 5:00 PM (UK time) / 7:30 PM (Iran time).
The Oxford Union, one of the most prestigious and oldest debating societies in the world, was established in 1823 at the University of Oxford. The Union is known as one of the most important forums for discussions on global issues, human rights, and political matters. Over the past two centuries, it has hosted prominent figures such as Winston Churchill, Albert Einstein, the Dalai Lama, Malcolm X, Nelson Mandela, Margaret Thatcher, Bill Clinton, Stephen Hawking, Malala Yousafzai, King Abdullah II of Jordan, Benazir Bhutto, Morgan Freeman, and many other influential individuals from around the world.
This discussion will focus on the lived experience of Narges Mohammadi, someone who has spent nearly 10 years of her life behind bars, has been sentenced to more than 36 years in prison, and has spent 135 days in solitary confinement. The main themes of the speech will include her struggles against the death penalty in Iran, her efforts to defend women’s rights, the freedom of political prisoners, the necessity of democratic transition, and the criminalization of gender apartheid.
We hope this speech and participation in such sessions will provide an opportunity for the voices of the people of Iran, especially women, political prisoners, and human rights defenders, to be heard by the most prestigious intellectual communities.
Here is Narges Mohammadi’s Opening Speech text:
Speaking to young minds at the Oxford Union is a chance to connect with future leaders, in a place that has long been a home for bold ideas and meaningful conversations, especially in this upcoming term, which marks a historic milestone for the Oxford Union with its first-ever Black woman President.
Today I’m here to share with you my thoughts about the Iranian people’s battle for democracy in Iran and amplify the voice of our glorious movement “Woman, Life, Freedom”.
I wish I could be with you today in person but unfortunately the Islamic Republic Regime won’t even let me have a passport.
To better communicate, I’ll switch to Persian now.
I am a woman from the Middle East—one who has lived for more than four decades under a religiously driven, misogynistic, and authoritarian regime in Iran. Through my ongoing struggle for human rights, women’s rights, peace, and democracy, I have come to the undeniable conclusion that the Islamic Republic is an irreformable and profoundly ineffective regime, severely incapable of realizing the fundamental principles of democracy and human rights.
It is now clear to all of Iranian civil society that a religious tyranny—where clerical institutions are intertwined with civil law—is fundamentally incompatible with equality among citizens, regardless of gender, faith, sexual orientation, ethnicity, or social background. Through pervasive corruption and the concentration of wealth in the hands of a few powerful men, the regime has proven ineffective in ensuring the dignity of workers, the right to live freely, and economic opportunities for youth.
The path to freedom lies only in the transition to democracy – a transition from a regime that has not only led the people to ruin today but has also destroyed their future. We are striving for the transition from the Islamic Republic, from religious tyranny to democracy.
When I speak of transitioning from dictatorship to democracy, I speak of an urgent necessity:
First and foremost, the Iranian people have the legitimacy to claim this fundamental right to self-determination through a system of free and fair elections, where the separation of judicial, executive, and legislative powers is genuine. A system where public freedoms—such as the rights to association, trade unions, artistic expression, academia, and the press—are upheld, and where political prisoners, as well as inhuman and cruel punishments like the death penalty, torture, or targeted assassinations, are no longer allowed.
The responsibility for advancing democracy in Iran primarily lies with Iranian civil society and the Iranian people themselves, but they are not the only ones involved in this struggle. We are witnessing a global effort to safeguard democracy, human rights, and women’s rights. Iranian civil society depends on the grassroots forces resisting tyranny, including students, teachers, workers, artists, writers, human rights and women’s activists, environmentalists, ethnic and religious minorities, and ordinary citizens from all generations and regions of Iran who resist the government through daily acts of civil disobedience.
Unfortunately, these forces face persecution and repression, and they urgently need international support. Supporting the Iranian people in their fight for democracy does not mean making decisions for them or resorting to military intervention. It means empowering civil society by providing platforms for local human rights organizations, utilizing international law and multilateral mechanisms to hold perpetrators accountable for grave human rights violations, and ensuring that those responsible face justice, ending their impunity. As human rights defenders, we firmly reject “the law of the strongest” and reaffirm the “rule of law”.
When I speak of the realization of women’s rights, I speak of half of Iran’s population of eighty-five million, who endure discriminatory and patriarchal laws that treat them as inferior citizens, denying them the same rights as men. This legal discrimination results in daily harm, including death, destruction, and the breakdown of their lives.
I live in a country where, according to official statistics, an average of 13 or 14 women are murdered each month, and in the month of April alone, at least 22 women were killed. These murders are often referred to as “honor killings,” usually carried out by fathers or brothers. Since under Islamic jurisprudence the father and paternal grandfather have legal guardianship over the child, the law does not even recognize these acts as murder deserving of capital punishment.
When I speak of the struggle for human rights, I am speaking of our daily life — where, every morning as we open our eyes, we are certain that at least three lifeless bodies are being brought down from the gallows.
We are witnessing a global trend of attacks on women’s rights, which threatens their autonomy over their bodies, their economic independence, and, in some cases, such as in Afghanistan, their right to education and even their right to exist.
Being a woman and mother in Iran, allow me to talk to you about numerous instances of gender-based discrimination at every stage of my life, just similar to millions of women across the country and the world.
Now I wish to present my argument through storytelling based on assumptions such as “democracy cannot be achieved without the realization of women’s rights and human rights,” “democracy without a civil society becomes lifeless and powerless,” and “the prerequisite for sustainable development and lasting peace is the elimination of any form of discrimination and the realization of social justice, including that of gender.”
I was a seven-year-old child when I first entered elementary school after the establishment of the Islamic Republic. Although according to religious decree, girls at the age of nine and boys at fifteen are deemed to have reached the “age of religious obligation” and are required to observe religious law, we were forced to wear the compulsory hijab at the age of seven. That piece of cloth was placed on our heads in the name of religion. Later, when I attended university, I even had to conduct experiments in laser laboratories while wearing the mandatory chador.
Today, I am unequivocally certain that the compulsory hijab is not a religious obligation, but rather a tool used to control women and extend that control throughout society. It imposes a system in which husbands and brothers are held accountable for the behavior of women within their families.
When I became an inspector engineer and worked at an engineering inspection company, my salary was lower than that of male engineers, and major projects were handed to the men, despite the fact that women’s precision in project inspections was often praised.
When I became a mother, even for my son Ali’s surgery — at the age of seven, while his father was exiled in France — the hospital did not recognize my authority. Instead, Ali’s father’s lawyer had to sign the consent for Ali to be admitted.
When I sat face-to-face with my interrogator in solitary confinement, he said with contempt: “What business do you have fighting? Stay at home and raise your children.”
The Islamic Republic, through the systematic denial of fundamental rights to women and the implementation of laws that institutionalized discrimination via a gender-apartheid legal framework, relegates women to subordinate roles within both society and the family. This legal system isolates them and exposes them to systemic violence. In such a misogynistic regime, laws serve as critical instruments in perpetuating discrimination, subjugation, and violence against women.
In the Middle East, regimes such as the Islamic Republic and the Taliban, by the merging of the religious and the governmental authority, systematically violate women’s rights, both in public spaces and within private homes.
From the very early days of the Islamic Republic’s establishment in 1979, women in Iran took various paths of protest and resistance against discrimination, oppression, and violence.
You witnessed the magnificent “Woman, Life, Freedom” movement in 2022 — a movement that grew upon the foundation of previous social and democratic struggles and was the result of more than four decades of relentless activism, especially by women. It was a movement where women were agents of change.
We are witnessing significant changes among women and men, among families, and across different groups and social classes — changes that continue to fuel hope for achieving democracy, freedom, and equality.
Struggle and resistance flow through the veins of Iranian society in everyday life.
And I hope that through the perseverance, resilience, and struggle of the Iranian people, and with the support of international organizations, we will witness the victory of the people of Iran in their transition from tyranny to democracy.
In hopes of the day of victory,
The day of achieving democracy and attaining freedom and equality.
Narges Mohammadi
Tehran – Iran
28th April 2025
سخنرانی آنلاین نرگس محمدی در آکسفورد یونیون : زنان و گذار از استبداد به دموکراسی در ایران
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و حقوق زنان، برنده جایزه صلح نوبل، روز دوشنبه ۲۸ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۱۷ به وقت لندن (۱۹:۳۰ به وقت ایران)، به صورت آنلاین از ایران در انجمن آکسفورد یونیون انگلستان سخنرانی خواهد کرد.
آکسفورد یونیون (Oxford Union) یکی از معتبرترین و قدیمیترین انجمنهای مناظره و بحث آزاد در جهان است که در سال ۱۸۲۳ میلادی در دانشگاه آکسفورد تاسیس شد. این انجمن به عنوان یکی از مهمترین محافل گفتوگو درباره مسائل جهانی، حقوق بشر و مسائل سیاسی شناخته میشود و طی دو قرن گذشته میزبان چهرههای بزرگی همچون وینستون چرچیل، آلبرت اینشتین، دالایی لاما، مالکوم ایکس، نلسون ماندلا، مارگارت تاچر، بیل کلینتون، استیون هاوکینگ، مالالا، ملک عبدالله دوم پادشاه اردن، مورگان فریمن و بسیاری دیگر از افراد تاثیرگذار از سراسر جهان بوده است.
این گفتگو به تجربه زیسته نرگس محمدی خواهد پرداخت؛ کسی که حدود ۱۰ سال از عمر خود را پشت میلههای زندان گذرانده، به مجموعاً بیش از ۳۶ سال حبس محکوم شده و ۱۳۵ روز را در سلول انفرادی سپری کرده است. همچنین محورهای اصلی این سخنرانی شامل مبارزات او علیه اعدام در ایران، تلاشهایش در دفاع از حقوق زنان، آزادی زندانیان سیاسی، ضرورت گذار دموکراتیک، و جرمانگاری آپارتاید جنسیتی خواهد بود.
امیدواریم این سخنرانی و شرکت در نشست هایی این چنین، فرصتی باشد تا صدای مردم ایران، به ویژه زنان، زندانیان سیاسی و مدافعان حقوق بشر، در معتبرترین محافل فکری دنیا شنیده شود.
متن کامل سخنرانی نرگس محمدی در آکسفورد یونیون:
سخن گفتن با جوانان در اتحادیه آکسفورد فرصتی است برای ارتباط با رهبران آینده، در مکانی که همواره خانهای برای ایدههای جسورانه و گفتگوهای معنادار بوده است. به ویژه در این ترم پیش رو که یک نقطه عطف تاریخی را برای اتحادیه آکسفورد رقم میزند، با انتخاب اولین زن سیاهپوست به عنوان رئیس این اتحادیه.امروز اینجا هستم تا درباره نبرد مردم ایران برای دموکراسی سخن بگویم و صدای پرشکوه جنبش «زن، زندگی، آزادی» را بلندتر کنم.ای کاش میتوانستم امروز به صورت حضوری در کنار شما باشم، اما متاسفانه رژیم جمهوری اسلامی حتی حق داشتن گذرنامه را هم از من گرفته است.
برای ارتباط بهتر، اکنون به زبان فارسی سخن خواهم گفت.
من زنی از خاورمیانه هستم. زنی که در سرزمین ایران بیش از چهار دهه تحتِ حکومت دینی، ضد زن و استبدادی زندگی کردهام. در خلال مبارزه برای احقاق حقوق بشر ، حقوق زنان ، صلح و دموکراسی، به این نتیجه رسیدهام که جمهوری اسلامی، رژیمی است که اساساً ظرفیت دموکراسی، آزادی و برابری را ندارد و ذاتاً زنستیز است. رژیمی اصلاحناپذیر و بهشدت ناکارآمد، که در تحقق اصول بنیادین دموکراسی و حقوق بشری به شدت ناتوان است.
جامعه ایران به روشنی دریافته است که رژیم جمهوری اسلامی، که با سوءاستفاده از مذهب و جایگاه قدرت سرپاست، نهتنها ناکارآمد که ذاتاً ضد حقوق بشر است. این نظام تبعیض سیستماتیک را بر اساس جنسیت، مذهب، گرایش جنسی، قومیت و پیشینه اجتماعی نهادینه کرده، با فساد ساختاری و انحصار ثروت در دستان اقلیتی خاص حقوق کارگران، معلمان، بازنشستگان و اقشار مختلف مردم را پایمال میکند، و با نابودی اقتصاد و فروبستن افقهای آینده، جوانان را به ناامیدی میکشاند. راه رهایی تنها در گذار به دموکراسی است – گذار از حکومتی که نهتنها امروز مردم را به تباهی کشانده، بلکه فردای آنها را نیز ویران ساخته است و ما برای گذار از جمهوری اسلامی یعنی گذار از استبداد دینی به دموکراسی تلاش میکنیم.
اگر از گذار از استبداد به دموکراسی سخن میگویم، از ضرورتی میگویم که تعلل و عقب انداختن آن منجر به ازدیاد فجایعِ ملی، منطقهای و حتی جهانی میشود که بسیاری از آنها جبران ناپذیر خواهند بود.
مردم ایران حق دارند که برای احقاق حقوق بنیادین خود از یک سیستم انتخابات آزاد و عادلانه، که در آن تفکیک قوا، از جمله قوه قضائیه، مجریه و مقننه، بهطور واقعی وجود داشته باشد، برخوردار باشند. سیستمی که در آن آزادیهای عمومی—از جمله حق فعالیت برای نهاد های مدنی، اتحادیههای صنفی، تولید آثار هنری و آکادمیک و آزادی بیان و مطبوعات—محفوظ باشد و زندانیان سیاسی، مجازاتهای غیرانسانی و ظالمانه مانند اعدام، شکنجه یا ترور هدفمند معترضان برچیده شود.
مسئولیت پیشبرد دموکراسی در ایران عمدتاً بر عهده جامعه مدنی ایران و خود مردم ایران است، اما آنان تنها کسانی نیستند که درگیر این مبارزه هستند. ما شاهد تقلایی جهانی برای پاسداری از دموکراسی و حقوق بشر و حقوق زنان هستیم. جامعه مدنی ایران به نیروهای مردمی که در برابر استبداد ایستادگی می کنند وابسته است، از جمله دانشآموزان، معلمان، کارگران، هنرمندان، فعالان حقوق بشر و حقوق زنان، فعالین محیط زیست، اقلیتهای قومی و دینی و شهروندان عادی از تمام نسلها و سراسر ایران که با نافرمانی مدنی روزانه در مقابل حکومت مقاومت می کنند.
متاسفانه، این افراد مدام با آزار و اذیت و سرکوب مواجهاند و به شدت نیازمند حمایت افکار بینالمللی هستند. حمایت از مردم ایران در مبارزهشان برای تحقق دموکراسی و برابری و آزادی به معنای اتخاذ تصمیماتی برای مداخله نظامی و جنگ افروزی نیست. بلکه به معنای تقویت جامعه مدنی از طریق فراهم آوردن شرایطی برای سازمانهای مدنی مستقل مردمی و حقوق بشری، استفاده از قوانین بینالمللی و مکانیزمهای چندجانبه برای مسئول شناختن ناقضان حقوق بشر بهخاطر نقضهای جدی حقوق بشر و اطمینان از محاکمه و مجازات کسانی که مسئول هستند و پایان دادن به مصونیت آنهاست. به عنوان فعالان حقوق بشر، ما « قدرت زور » را رد میکنیم و بر «قدرت قانون» تأکید میکنیم.
اگر از احقاق حقوق زنان میگویم، از نیمی از جمعیت هشتاد و پنج میلیونی ایران میگویم که تحت تبعیض شدید هستند. زنانی که قربانی قوانین تبعیضآمیز و ضد زن هستند، قوانینی که آنان را شهروندانی درجهدو و فاقد حقوق برابر با مردان میدانند و به چرخه تبعیض دامن می زنند. تبعیضی که موجب مرگ، نابودی و فروپاشی زندگی آنها میشود.
من در سرزمینی زندگی میکنم که طبق آمار رسمی که اعلام شده، بهطور میانگین هر ماه ۱۳ یا ۱۴ زن به قتل میرسند و در ماه آوریل دست کم ۲۲ زن کشته شدهاند. به این قتلها، قتل ناموسی میگویند که عموماً توسط پدر یا برادر انجام میشود و از آن جایی که طبق فقه اسلامی پدر و جد پدری بر فرزندش ولایت و سرپرستی دارد، قانون، این عمل را مستوجب مجازات قتل، یعنی قصاص هم نمیداند.
اگر از تلاش برای حقوق بشر میگویم، از هر روز از زندگیمان میگویم که هر صبح وقتی چشم باز میکنیم، یقین داریم که حداقل سه پیکر بیجان را از طناب دار پایین میآورند. من در چنین موقعیتی در کشور ایران، در مورد حقوق زنان سخنرانی میکنم.
در جهان امروز ما شاهد روند حملات به حقوق زنان هستیم که اختیار و عاملیت زنان بر بدنشان، استقلال اقتصادیشان و در برخی موارد، مانند زنان افغانستان، حق تحصیل و حتی حق حیات و وجودشان را تهدید میکند.
اجازه دهید من از کشور ایران جایی که بهعنوان یک زن و سپس بهعنوان یک مادر ، در هر مرحله از زندگیام با موارد متعدد تبعیض جنسیتی مواجه شدم، همانطور که میلیونها زن دیگر در سراسر کشور و جهان تجربه کردهاند، سخن بگویم .
با مفروضاتی چون «دموکراسی بدون تحقق حقوق زنان و حقوق بشر محقق نمیشود» و «دموکراسی در فقدانِ جامعهی مدنی بیجان و بیرمق میشود» و اینکه «لازمهی توسعهی پایدار و صلح پایدار رفعِ هرگونه تبعیض و تحقق عدالت اجتماعی بنابراین رفعِ تبعیضِ جنسیتی و تحقق عدالت جنسیتی است»، می خواهم اکنون با بهره گرفتن از استراتژی روایتگری به ارائهی بحثم بپردازم.
کودکی ۷ ساله بودم که پس از استقرار جمهوری اسلامی پا به دبستان گذاشتم. با این که طبق دستور شرع، دخترها در سن ۹ سالگی و پسرها در سن ۱۵ سالگی به «سن تکلیف» میرسند و باید شرع را رعایت کنند و ما فقط ۷ سال داشتیم، حجاب اجباری بر سر ما کردند. آن زمان، آن تکه پارچهی اجباری به نام دین بر سر ما گذاشته شد. وقتی دانشگاه رفتم، حتی در آزمایشگاههای فیزیک، اپتیک و لیزر هم باید با چادرِ اجباری مشغول آزمایش میشدم.
امروز یقین دارم حجاب اجباری نه به خاطر یک فریضهی دینی بلکه به عنوان ابزاری برای سلطه بر زنانِ جامعه و تسری آن به کل جامعه علیه زنان به کار گرفته شده است. سیستمی که در آن شوهران و برادران مسئول رفتار زنان در خانوادههایشان هستند.
وقتی مهندسِ بازرس شدم و در شرکت بازرسی مهندسی مشغول کار شدم، حقوقم کمتر از مردهای مهندس بود و پروژههای مهم به مردها سپرده میشد، گرچه از دقت بازرسی زنها در پروژه ها بسیار حرف زده می شد.
وقتی مادر شدم، حتی برای عمل جراحی پسرم علی که ۷ ساله بود و پدرش در فرانسه زندگی میکرد، بیمارستان مرا به رسمیت نشناخت و وکیلِ پدر علی نامه را امضا کرد تا علی بستری شد.
وقتی در زندان و در سلول انفرادی رو به روی بازجو نشستم او با تحقیر گفت تو را چه به مبارزه، در خانه بنشین و فرزندانت را بزرگ کن.
جمهوری اسلامی با سلبِ نظاممندِ حقوق اساسی از زنانِ جامعه و تصویب قوانینی که تبعیض علیه زنان را در جامعه نهادینه میکند، به فرودستسازی زنان در جامعه و خانواده و منزوی کردن آنها میپردازد و زنان را در معرض خشونتهای ساختاری قرار میدهد. قوانین در چنین نظام زنستیزی، بهعنوان اهرمِ اعمالِ تبعیض، انقیاد و خشونت بر زنان نقش مهمی دارد.
در منطقهی خاورمیانه حکومتهایی چون جمهوری اسلامی و طالبان به شکلی روشن با بهره گرفتن از قدرتِ حکومت و دین، به سرکوبِ زنانِ جامعه میپردازند و فاجعهبارتر آنکه در رویارویی با اعتراضاتِ جامعه، زنان را در معرض سرکوب شدیدتر قرار میدهند. و در صورت بروز جنگ به موجب سیاستهای دولت، این زنان و کودکان هستند که در صف مقدم قربانیان خشونت و جنگ و ترور قرار می گیرند.
زنان در کشور ایران در آغازین روزهای استقرار جمهوری اسلامی در سال ۱۳۵۷، به اشکال مختلف راه اعتراض و مقاومت علیه تبعیض، ستم و خشونت علیه زنان را در پیش گرفتند و شما در سال ۱۴۰۱ شاهد جنبش باشکوهِ “زن، زندگی، آزادی” بودید.
جنبشی که با پشتوانهی جنبشهای اجتماعی و دموکراتیکِ پیشتر، سر برآورد و حاصلِ مبارزات بیوقفهی مردم و به ویژه زنان در طی بیش از چهار دهه بود. جنبشی که زنان در آن، عاملیت داشتند.
ما شاهد تغییراتِ بزرگی در میان زنان و مردان، خانوادهها و گروهها و طبقات مختلف جامعه هستیم که امید را برای رسیدن به دموکراسی و آزادی و برابری روزافزون میکند.
مبارزه و مقاومت در رگ و پی جامعه ایران در زندگی روزمره جریان دارد.و من امیدوارم با مقاومت و ایستادگی و مبارزه مردم ایران و حمایت نهادهای بین المللی شاهد پیروزی مردم ایران در گذار از استبداد به دموکراسی باشیم.
به امید روز پیروزی
روز تحقق دموکراسی و رسیدن به آزادی و برابری
نرگس محمدی
تهران ایران
۸ اردیبهشت ۱۴۰۴
