Narges Mohammadi : Prisons in smaller cities are far worse than Evin
Narges Mohammadi’s Note for Open Online Italy
Published on 19 Jan 2025
When discussing Evin Prison, it is essential to mention the security wards [209, 2-A, 240, and 241], where detainees are held in solitary confinement. I have addressed this in my book, White Torture. Other sections of Evin house prisoners collectively in rooms with access to courtyards and spaces for daily activities. The conditions are not uniform across Evin. The solitary confinement cells in the security wards are places of severe mental, emotional, and even physical torture, which are horrifying.
Prisons in smaller cities are far worse than Evin. I have endured imprisonment in Zanjan (twice) and in Qarchak Prison. The conditions in these prisons are profoundly inhumane and extremely difficult to bear.
.
I believe that life behind the dark, cold prison walls flows vibrantly, intertwined with the element of “resistance.” When resistance, born of an unyielding human will, is strong, life with all its facets shines within the prison walls.
I have witnessed the growth, vitality, and resilience of women sentenced to the harshest punishments, from death sentences to long imprisonments or severe, chronic illnesses—even elderly women. It must be acknowledged that a prisoner is a “human,” and every human strives for survival in different ways. Singing, dancing, cutting or styling hair, wearing colorful clothes, laughing, and finding joy—all these are ways to keep the sense of life alive, even among ordinary prisoners.
In Iran’s political and ideological prisons, these acts become part of resistance, defying the prison authorities’ policies. The more prisoners continue their struggle, particularly through solidarity and camaraderie, and bring their voices of protest to society, the stronger their sense of life and hope becomes. Some pay a heavy price to create and maintain this state. The government cannot tolerate such resilience, seeking to suppress this presence and way of life. In 2020, I was tried and convicted for organizing a gathering in the women’s ward of Evin Prison.
“Woman, Life, Freedom” is a comprehensive movement that has persistently and resolutely driven profound social and political transformations.
“Woman, Life, Freedom” embodies the will of the Iranian people, especially women and youth, to achieve life, liberty, and the assurance of their dignity and human rights.
The news of the arrest, solitary confinement, and eventual release of Italian journalist Cecilia Sala once again highlights the reality that journalists, reporters, and media professionals in Iran are constantly at risk of detention, pressure, imprisonment, and torture. This underscores how the authoritarian religious regime endangers freedom of expression.
یادداشت نرگس محمدی برای
Open Online Italy
منتشر شده در ۱۹ ژانویه ۲۰۲۵
هنگام صحبت درباره زندان اوین، ضروری است که به بندهای امنیتی [۲۰۹، ۲-الف، ۲۴۰ و ۲۴۱] اشاره کنیم، جایی که زندانیان در سلول‌های انفرادی نگهداری می‌شوند. من این موضوع را در کتاب خود، شکنجه سفید، مورد بررسی قرار داده‌ام. سایر بخش‌های اوین زندانیان را به‌صورت جمعی در اتاق‌هایی با دسترسی به حیاط‌ها و فضاهای فعالیت روزانه اسکان می‌دهند. شرایط در سراسر اوین یکسان نیست. سلول‌های انفرادی در بندهای امنیتی مکان‌هایی برای شکنجه‌های شدید روانی، احساسی و حتی جسمی هستند که بسیار هولناک‌اند.
زندان‌های شهرهای کوچک‌تر به‌مراتب بدتر از اوین هستند. من دو بار در زنجان و همچنین در زندان قرچک زندانی بوده‌ام. شرایط در این زندان‌ها به‌شدت غیرانسانی و تحمل آن‌ها فوق‌العاده دشوار است.
من معتقدم که زندگی پشت دیوارهای تاریک و سرد زندان، با عنصر «مقاومت» درهم‌تنیده و به‌گونه‌ای پویا جریان دارد. زمانی که مقاومتی که از اراده‌ای تسلیم‌ناپذیر سرچشمه می‌گیرد، قدرتمند باشد، زندگی با تمام ابعاد خود درون دیوارهای زندان می‌درخشد.
من شاهد رشد، سرزندگی و استقامت زنانی بوده‌ام که با شدیدترین مجازات‌ها روبه‌رو هستند؛ از احکام اعدام گرفته تا حبس‌های طولانی یا بیماری‌های شدید و مزمن – حتی زنان سالمند. باید اذعان داشت که یک زندانی «انسان» است و هر انسان برای بقا به شیوه‌های مختلف تلاش می‌کند. خواندن، رقصیدن، کوتاه یا آرایش کردن مو، پوشیدن لباس‌های رنگی، خندیدن و یافتن شادی – همه این‌ها راه‌هایی برای زنده نگه‌داشتن حس زندگی هستند، حتی در میان زندانیان عادی.
در زندان‌های سیاسی و عقیدتی ایران، این اعمال به بخشی از مقاومت تبدیل می‌شوند، زیرا سیاست‌های مقامات زندان را به چالش می‌کشند. هرچه زندانیان مبارزه خود را، به‌ویژه از طریق همبستگی و رفاقت، ادامه دهند و صدای اعتراض خود را به جامعه برسانند، حس زندگی و امید در آن‌ها قوی‌تر می‌شود. برخی برای خلق و حفظ این وضعیت بهای سنگینی می‌پردازند. حکومت نمی‌تواند چنین مقاومتی را تحمل کند و برای سرکوب این حضور و سبک زندگی تلاش می‌کند. در سال ۲۰۲۰، من به دلیل سازمان‌دهی یک تجمع در بند زنان زندان اوین محاکمه و محکوم شدم.
جنبش «زن، زندگی، آزادی» حرکتی فراگیر است که به‌طور مداوم و قاطعانه، تحولات عمیق اجتماعی و سیاسی را پیش برده است.
«زن، زندگی، آزادی» تجلی اراده مردم ایران، به‌ویژه زنان و جوانان، برای دستیابی به آزادی، کرامت انسانی و حقوق اساسی‌شان است.
خبر بازداشت، حبس انفرادی و در نهایت آزادی روزنامه‌نگار ایتالیایی، چچیلیا سالا، بار دیگر واقعیت خطر دائمی را که روزنامه‌نگاران، خبرنگاران و فعالان رسانه‌ای در ایران با آن مواجه‌اند، برجسته می‌کند. این امر نشان می‌دهد که چگونه رژیم دینی استبدادی، آزادی بیان را به خطر می‌اندازد.
