The government must be held accountable for Sara Tabrizi’s death.

 

 

 

Previous Cellmates of Sara Tabrizi:
The government must be held accountable for Sara’s death.

 

She was with us for a week. Her fears were not alien to us. She spoke of her lonely nights in solitary confinement and her terror of the interrogators’ threats becoming reality. She said after 3 nights alone in cells of 209 ward of the Ministry of Intelligence, due to the intensity of her heartbeat & nervous attacks, she was transferred to the Prison Health Clinic and then to a communal cell after the doctor’s prescription. From the next day, she was under pressure in the interrogation room, warned that if she didn’t cooperate, she would be returned to previous conditions, solitary confinement. She didn’t know what cooperation meant. She only knew she didn’t want to become a captive of the delusions she was afflicted with.

Sara Tabrizi, a 20 year old girl with no experience facing such an environment, had intended to leave Iran for her dreams before she got involved with the security forces. If Sara had lived in a society free from suppression and discrimination, without the tyranny and exploitation of life, she wouldn’t have decided to leave the country nor would she have met such a bitter end.

After she was released on bail from prison, Sara understood the concept of cooperation. The repeated calls and interrogator’s insistence on what Sara was unwilling to give in to. And then the threat of re-arrest and the disclosure of her private information. On the fourth of Farvardin, Sara received a summons from the Tehran Intelligence Office, and a day after that, she was found dead.

Regardless of the circumstances under which it occurred, the responsibility for this death lies with the government. Like the deaths of thousands who have disappeared under the control of governments, under decades of fascist dictatorship, vanished without a trace. Like many who have lost their eyes or been physically disabled in some way. Like many of our children who, for greater security or to achieve their dreams, have been forced to leave their homeland. And like many who have been imprisoned for years and their homes’ lights have gone out.

Although the government will not be held accountable and will try to evade responsibility with another trick if necessary, the responsibility for this crime, like those committed before, will be on its shoulders and will one day be held accountable before the people.

Signatories:
Narges Mohammadi
Nahid Taghavi
Anisha Asadollahi
Sepideh Gholian
Reihaneh Ansari Nejad
Mahbooubeh Rezaei
Mariam Haj Hosseini
Golrokh Iraee

Evin Prison
30th March 2024

 

 :تعدادی از هم بندیان سارا تبریزی

حکومت باید پاسخگوی مرگ سارا باشد

یک هفته در کنارمان بود. با ترس هایش که برای مان بیگانه نبود. از شب‌های تنها ماندنش در سلول انفرادی برای‌مان گفت و وحشتش از عملی شدنِ تهدیدهای بازجو. می‌گفت بعد از سه شب انفرادی در بند 209 وزارت اطلاعات از شدت ضربان قلب و حمله‌های عصبی به بهداری منتقل و بعد از تجویز پزشک به سلول چند نفره برده شد. از فردای آن روز در اتاق بازجویی تحت فشار قرار می‌گرفت که در صورت عدم همکاری به شرایطِ قبل برگردانده می‌شود. نمی‌دانست منظور از همکاری چیست. فقط می‌دانست نمی‌خواهد اسیر اوهامی که دچارش بود بشود.
سارا تبریزی دختری بیست ساله و بدون تجربه‌ی مواجهه با چنین فضایی، چند روز پیش از آنکه سر و کارش با نیروی امنیتی بیافتد، قصد داشت ایران را به مقصد آرزوهایش ترک کند. اگر

سارا در جامعه‌ای آزاد، بدون سرکوب و بدون تبعیض، ستم و استثمار زندگی می‌کرد، نه تصمیم به ترک کشور می‌گرفت و نه دچار چنین پایان تلخی می‌شد.
سارا پس از آنکه از زندان به قید وثیقه آزاد شد؛ مفهوم همکاری را فهمید. تماس‌های مکرر و پیشنهاد بازجو به آنچه سارا حاضر به تن دادن به آن نبود. و در ادامه تهدید به بازداشتِ دوباره و

افشای اطلاعات خصوصی‌اش. چهارم فروردین، سارا احضاریه‌ای از اداره اطلاعات تهران دریافت و یک روز پس از آن به کام مرگ کشیده می‌شود.
این مرگ به هر شکل و تحت هر شرایطی که رقم خورده باشد، مسئولیت آن با حکومت است. همچون مرگ هزاران نفری که تحت سیطره‌ی حکومت‌ها، طی دهه‌ها دیکتاتوریِ فاشیستی سر به دار، سر به نیست و مفقود شده‌اند. همچون بسیارانی که چشم‌های‌شان را از دست داده‌اند یا به طریقی دچار نقص عضو شدند. همچون بسیاری از فرزندان‌مان که برای امنیت بیشتر یا رسیدن به

رویاهای‌شان وادار به ترک وطن شدند. و بسیارانی که سالها در اسارت مانده‌اند و چراغ خانه‌های‌شان خاموش شد.
اگرچه حکومت پاسخگو نخواهد بود و در صورتِ ضرورت با دسیسه‌ای دیگر سعی در فرافکنی خواهد نمود، اما مسئولیت این جنایت نیز مانند آنچه پیشتر مرتکب شد، به عهده‌اش خواهد بود و روزی در پیشگاه مردم وادار به پاسخگویی خواهد شد.

نرگس محمدی
ناهید تقوی
آنیشا اسداللهی
سپیده قلیان
ریحانه انصاری‌نژاد
محبوبه رضایی
مریم حاج‌حسینی
گلرخ ایرایی

 ۱۴۰۳ زندان اوین
۱۱ فروردین