Narges Mohammadi’s Letter to Human Rights Defenders publication
Human rights defenders continue to face relentless oppression in our world today. They risk everything – enduring persecution, imprisonment, and even death – to defend democracy, freedom, and human rights. This edition of the Human Rights Defenders publication delves into the brave fight of pro-democracy activists. The interviews stand as a testament to their undefeated spirit and serve as a call to action for all readers who believe in the universal values of freedom and human dignity.
Narges Mohammadi is a 2023 Nobel Peace Prize Laureate, women’s rights, and pro-democracy activist from Iran. She studied applied physics at the International University in Qazvin. As a student, she co-founded the independent student organization “Roshangaran,” leading to her arrest twice due to her opposition to the government. Starting her journalism career in 1996, she wrote about students and women’s movements, eventually joining the journalists’ union. She also co-founded several independent organizations. Despite losing her job due to her activism, she worked as an engineering inspector for nearly 10 years before being fired by an order from the Ministry of Information. Her human rights activities led to multiple arrests, solitary confinement, and a cumulative prison sentence exceeding 32 years. She established several human rights institutions, including the Women’s Citizenship Center and “Abolishing Death Penalty Step by Step.” In 2023, she was awarded the Nobel Peace Prize for her fight for women’s and human rights, with her twins, Ali and Kiana, accepting the prize on her behalf as she remains in prison.
“Narges Mohammadi, the 2023 Nobel Peace Prize laureate, continues to fight in Iran – even behind bars – against the brutal Iranian regime of oppression and violation of women’s and human rights. The perseverance of Kara-Murza and Narges Mohammadi highlights the profound impact that the voice of an individual can have in the global struggle for human rights and democracy.”
Sabine Leutheusser-Schnarrenberger
Deputy Chair of the Board of the Friedrich Naumann Foundation for Freedom;
Former Federal Minister of Justice of Germany
Here is a conversation in May 2024 through indirect channels and letters, which was very difficult, between Narges Mohammadi and Human Rights Defenders publication in Germany, which you can read here:
“I call on supporters of democracy worldwide to rise and create a global force.” Narges Mohammadi
How are you these days?
Since being forced to stay in prison for many years, life in here has become my lifestyle. I tried to create a lifestyle for myself that allows me to continue my resistance and struggle. It is a hard endeavor because the government has limited my humanity, femininity, and motherhood from all sides. But I strive not to let the government place me in the position of a victim. Resistance and struggle are my conscious and valuable life choices. With such a mindset, I must say that I live in Evin Prison. Since 29 November, fifty days after receiving the Nobel Peace Prize, my phone calls and visits have been cut off. In March this year, I lost my father, and the government has not allowed me to even offer condolences to my family in Iran. I have not heard my children’s voices for years. On 20 May, I was tried on charges of propaganda against the government, accused of revealing and claiming that government men have assaulted and detained protesting women. This is my sixth trial in my last three years of imprisonment. I have not recognized or attended any of the court’s proceedings, nor defended myself, but received prison sentences.
Your fight to promote democracy and women’s rights in Iran never stopped, even after your imprisonment. What inspires you to embark on this journey?
I am a woman in the Middle East who has lived under a despotic and misogynistic religious government. This has driven me to oppose the current state of affairs. When I speak from the position of an Iranian woman, undoubtedly Iranian women have the most precise understanding of the situation. As I spent my childhood during the worst decades of repression, I experienced the severest violations of human rights and women’s rights. My lessons from the history of the Iranian people’s struggles, my understanding of the critical junctures in my country’s history, and my belief in the growth of public awareness have led me to continue my struggle. My passion for freedom, equality, and democracy is not merely due to the oppression and violation of my human rights, but more so because of the horrific and pitiable situation of millions of Iranian men and women.
With the death of Mahsa Amini followed by nationwide protests, the government has silenced dozens of dissidents and pro-democracy activists. What has been the most difficult moment for you?
The ongoing events in the streets show that the government is unable to neutralize and silence the protesters and dissidents. Although it has managed to prevent nationwide protests, we see that women, through powerful civil disobedience, have challenged the government. These days, we witness brutal confrontations and beatings by government agents against women in the streets. This intensity of clashes and violence indicates the strength of resistance and the presence of protesters, which I call the “authority of the protesters.” However, what is unbearable for me is the harsh reality that the government, in the name of religious values and orders, has plundered the lives of women through the enforcement of compulsory hijab, dress codes, and social, cultural, and even economic restrictions. Now, it is shamelessly and brazenly committing sexual assaults and harassment against protesting women in various forms to force them to silence. I will stand against the religious rulers to turn sexual assault into another tool for oppressing women, even if I am tried and sentenced for the tenth time. What happened to Nika Shakarami is a glimpse of the sexual savagery of the men of the religious government that will never be forgotten.
In post-2003, you led a national campaign against the death penalty. How do you evaluate the situation for women in Iran who stand for their rights but are silenced by the death penalty?
The government’s approach to dealing with popular protests is ruthless and violent suppression. Elections in Iran no longer hold the meaning they do in the democratic world. The legitimacy of the regime is collapsing day by day. You are witnessing the death sentence of Toomaj Salehi and the eight-year prison sentence of the prominent Iranian director Mohammad Rasoulof. In such a situation, the government uses all tools of repression against women, such as threats, torture, arrests, imprisonment, street killings, executions, sexual assault and harassment, etc. Despite all of this, the world is witnessing the daily occurrence of various civil and sectoral protests on the streets and in front of government offices, with women becoming bolder and more resilient in their civil disobedience than before. Although execution remains a ruthless and worrying tool used by the government against protesters, it will certainly not prevent the continuation of protests and uprisings in the not-so-distant future in Iran.
Could you tell us why the Iranian regime suppresses its own mothers, sisters, and daughters?
Following the killing of Mahsa-Jina Amini and during the nineteen months since the “Woman, Life, Freedom” movement, I have become familiar with the stories of women who have been members of the families of government agents, especially the Islamic Revolutionary Guard Corps. However, the regime does not regard us, the dissenters and protesters, as their own mothers, sisters, or daughters. To maintain its hollow power, it resorts to any inhumane actions, even against its own daughters, women, sisters, and mothers.
How can international solidarity play a role in addressing these challenges?
In my opinion, human rights and women’s rights in the Middle East, especially in countries under religious, despotic, and archaic regimes like the Taliban and the Islamic Republic, are not prioritized in the policies of Western governments. Many policies and major decisions are made based on economic interests. The world should rest assured that we, the people of Iran, will not back down in our pursuit of democracy and human rights. In this confrontation, time will reveal how democracy advocates around the world will use their powerful means to support democracy in Iran. The most urgent action needed is to criminalize gender apartheid at the United Nations level and address the crimes of despotic religious regimes against women. Women must be considered both from a human rights perspective and practically, as their potential and capacity are crucial for achieving democracy in countries like Iran. Criminalizing gender apartheid and abolishing the death penalty in Iran require international cohesion.
What is your message to pro-democracies around the world?
The people of Iran have expressed their will for democracy, freedom, and equality, and this movement is unstoppable and relentless. We demand an end to a misogynistic religious dictatorship that has endangered lives, and normalized lies, deception, and corruption. The Iranian people’s movement is about fundamentally changing life, and this will not be achieved except through the realization of democracy alongside equality and freedom. I call on supporters of democracy worldwide to rise and create a global force. Let’s not be indifferent to ending wars anywhere on this planet, whether it’s in Ukraine or elsewhere. Let’s not be passive in ending despotic regimes like the Islamic Republic and the Taliban.
Narges Mohammadi
29th May 2024 – Evin Prison Tehran
جواب نرگس محمدی به سوالات نشریه مدافعان حقوق بشر در آلمان – ۹ خرداد ۱۴۰۳ زندان اوین تهران ایران
۱.وقتی سالهای طولانی در زندان ماندم، زندگی در زندان سبک زندگیام شد. تلاش کردم تا سبکی برای خودم خلق کنم که بتوانم به مقاومت و مبارزهام ادامه دهم. در عین حال، ویژگیهای زنانه و مادرانهام را بپرورانم و عمق و وسعت ببخشم.
تلاش سختی است در حالی که حکومت انسانیت، زنانگی و مادرانگیام را از هر سو محدود کرده است؛ اما من همچنان انسان، مدافع حقوق بشر و صلحطلب بودن را هدف غایی زندگیام نگاه میدارم. تلاش میکنم تا اجازه ندهم حکومت مرا در جایگاه یک قربانی بنشاند. مبارزه و مقاومت انتخاب آگاهانه و باارزش زندگی من است.
با چنین ایده و طرز تفکری باید بگویم که در زندان اوین زندگی میکنم. از هشتم آذر ماه، یعنی پنجاه روز بعد از اعطای جایزه صلح نوبل، تلفن و ملاقاتهایم قطع شده است. اسفند ماه پدرم را از دست دادم و حکومت اجازه نداده است به خانوادهام حتی در ایران تسلیت بگویم.
سالهاست صدای فرزندانم را نشنیدهام. روز سی اردیبهشت به اتهام تبلیغ علیه حکومت محاکمه خواهم شد. در این پرونده، من متهم به افشا و ادعای تعرض مردان حکومت به زنان معترض و بازداشتشده هستم. من در دادگاه انقلاب حاضر نخواهم شد و پیشتر اعلام کردهام که هرگز پایم را در کشتارگاه جوانان این سرزمین نخواهم گذاشت.
این ششمین محاکمهام طی سه سال حبس اخیرم میباشد و من در هیچیک از آنها دادگاه را به رسمیت نشناختهام و حاضر نشدهام و دفاع نکردهام و محکومیت حبس گرفتهام.
۲.من یک زن در خاورمیانهام که تحت حکومت دینی استبدادی و زنستیز زندگی کردهام. بودن در این موقعیت، خود محرک من برای مخالفت با وضعیت موجود بوده است.زمانی که از موقعیت یک زن ایرانی تحت حکومت جمهوری اسلامی سخن میگویم، بیتردید زنان ایرانی بیشترین و دقیقترین درک را از این موقعیت دارند. همچنین، زمانی که از نسل کودکان و نوجوانان دهه شصت شمسی در ایران صحبت میکنم، طبیعتاً زنان همنسلم درکی نزدیک به واقعیت آن زمان دارند.
من کودکیام را در بدترین دهههای سرکوب، قدرتیابی و استقرار رژیم گذراندم و به واقع شدیدترین نقض حقوق بشر و حقوق زنان را از سر گذراندم. ما در خاورمیانه، در کشورهای استبدادی، حتی بیشتر از آموختن از کتابهای فلسفی، سیاسی و اجتماعی، به موجب زندگی عادی و روزمرهمان، ضرورت حقوق بشر، حقوق زنان و صلح را میفهمیم.اعتراض و مخالفت و ایجاد تغییرات بنیادین را ناهموار و سخت میکند. همچنین، آموزههای من از تاریخ مبارزات مردم ایران و درک از موقعیت و بزنگاههای تعیینکننده تاریخ سرزمینم و باور به رشد آگاهی مردم موجب شد تا مبارزه را ادامه دهم.
دلدادگی من به آزادی، برابری و دموکراسی صرفاً به موجب ظلم و تضییع حقوق انسانیام نبوده، بلکه بیشتر از آن، وضعیت هولناک و رقتانگیز میلیونها زن و مرد ایرانی است. فقر، محرومیت، تبعیض، ستم، نقض فاحش و مداوم آزادی بیان، عقیده و در مجموع انهدام زندگی، پیامد بقای حکومت جمهوری اسلامی است. مبارزان دموکراسی، آزادی و برابری به دنبال احیای زندگی انسانی هستند.
۳.وقایع جاری در خیابانها نشان میدهد که حکومت قادر به منفعل و ساکت کردن معترضان و مخالفان نیست. گرچه حکومت توانسته مانع حضور گسترده و تظاهرات سراسری معترضان در خیابانها شود، اما شاهدیم که زنان با نافرمانی مدنی قدرتمندی حکومت را به چالش کشیدهاند.
این روزها درگیریها و ضرب و شتمهای وحشیانه مأموران حکومتی علیه زنان را در خیابانها شاهدیم. این شدت درگیری و خشونت بیانگر قدرت مقاومت و حضور معترضان است که من آن را “اقتدار معترض” مینامم.
اما آنچه که برای من تحملناپذیر است، این واقعیت سهمگین است که حکومتی که به نام دین و ارزشها و دستورات دینی، با اعمال حجاب اجباری، دستورالعملهای پوشش و روابط و مناسبات اجتماعی–فرهنگی و حتی اقتصادی، زندگی زنان را از خصوصیترین حوزه تا عرصه عمومی تحت سلطه و اقتدار خود به غارت برد، این روزها با بیشرمی و گستاخی هرچه تمام، تعرض و آزار جنسی زنان معترض را به اشکال مختلف مرتکب میشود و معترضان به تجاوز، تعرض، آزار جنسی و هتک حرمت را محاکمه میکند تا وادار به سکوت کند.
من اعلام میکنم به عنوان زنی که تحت حکومت دینی، زنانگیام به تاراج رفته است، اجازه نخواهم داد حکومتگران دیندار، تعرض به زنان را به ابزار دیگری برای سرکوب زنان تبدیل کنند. حتی اگر برای دهمین بار محاکمه و محکوم شوم. آنچه بر نیکا شاکرمی رفت، گوشهای از این توحش جنسی مردان حکومت دینی بود که هرگز فراموش نخواهد شد.
۴.رویکرد حکومت در مواجهه با اعتراضات مردمی، سرکوب بیرحمانه و خشونتآمیز است. در واقع، حکومت تمام راههای ارتباط مسالمتآمیز با مردم را کور و ناکارآمد کرده است. انتخابات در جمهوری اسلامی دیگر فاقد معنایی است که در جهان دموکراسی متداول است و شما شاهد هستید که روز به روز مشروعیت حکومت فرو میپاشد و فرو میریزد.
حکومت، نهادهای مدنی مستقل مردمی و فعالان این عرصه را به روشهای خشونتآمیز و حتی غیرقانونی سرکوب میکند. سانسور و عدم آزادی بیان باعث شده تا صدایی از مخالفت حتی انتقاد در بستر فرهنگی اجتماعی جامعه باقی نماند. شما شاهد صدور حکم اعدام توماج صالحی و صدور حکم ۸ سال حبس محمد رسولاف، کارگردان برجسته ایرانی هستید.
در چنین وضعیتی، حکومت از تمام ابزارهای سرکوب شامل تهدید، شکنجه، بازداشت، زندان، مصادره اموال، اخراج از کار، کشتار خیابانی، اعدام، تعرض و آزار جنسی، ممنوعالخروجی، مرگهای مشکوک و بیسر و صدا، محاکم غیرعلنی ظالمانه، حمله فیزیکی خشونتآمیز در خیابانها علیه زنان، سلولهای انفرادی و شکنجه سفید، گرفتن اقرار و اعترافات کذب و تحت فشار و… استفاده میکند.
اما جهان شاهد است که اعتراضات صنفی و مدنی اقشار مختلف در خیابانها و در مقابل دفاتر حکومتی هر روز برگزار میشود و زنان جسورتر و مقاومتر از پیش نافرمانی مدنی میکنند. این هراس تا آنجا پیش رفته که تقریباً هیچ رویداد فرهنگی اجتماعی تحت کنترل و اختیار حکومت نیست و مردم با مصادره رویدادها حکومت را حد زدهاند.
گرچه اعدام هنوز حربه برنده و بیرحم حکومت علیه معترضان و موجب نگرانی عمیق ماست، اما قطعاً مانع تداوم اعتراضات و خیزشهای نهچندان دور در ایران نخواهد شد.
۵.طی نوزده ماه اخیر پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی» و کشته شدن مهسا (ژینا) امینی، من با روایت زنانی که از خانواده عوامل حکومت، بهویژه سپاه پاسداران بودهاند، آشنا شدهام و میدانم که مخالفان حکومت در خانههای حکومتمداران نیز سر برآوردهاند.
اما در کلیت جمهوری اسلامی، ما مخالفان و معترضان را مادر، خواهر و دختر خود نمیداند و برای حفظ قدرت پوشالیاش دست به هر اقدام غیرانسانی حتی علیه دختران، زنان، خواهران و مادران خود میزند. ما طی چهل و پنج سال شاهد چنین نگرشی از سوی حکومت جمهوری اسلامی بودهایم.
۶.به اعتقاد من، حقوق بشر و حقوق زنان در منطقه خاورمیانه، بهویژه در کشورهای تحت حکومت دینی و استبدادی و متحجر مانند طالبان و جمهوری اسلامی، اولویت سیاستهای حکومتهای غربی نیست و بسیاری از سیاستگذاریها و تصمیمات کلان بر اساس منافع اقتصادی اتخاذ میگردد.
مردم ایران برای دموکراسی، آزادی و برابری به پا خاستهاند. جنبش «زن، زندگی، آزادی» بیانگر شدت اعتراضات مردمی و برخوردهای خشونتآمیز حکومت نشاندهنده خوی استبدادی و وحشیگری آن میباشد و تصویر واضحی از چالش بین حکومت و مردم، آپارتاید جنسیتی و شکاف فعال بین استبداد و دموکراسی را به نمایش میگذارد.
جدال مردم با حکومت، ستیز تاریخی دموکراسی علیه استبداد است. جای هیچ توضیحی برای شفافتر شدن این رویارویی تاریخی و ریشهدار بین استبداد و آزادی و تبعیض برابری باقی نمانده است. جهان باید یقین بداند که ما مردم ایران برای تحقق دموکراسی و حقوق بشر پا پس نخواهیم کشید.
در این رویارویی، زمان مشخص خواهد کرد که دموکراسیخواهان جهان چگونه از پتانسیل و شیوههای قدرتمندشان به نفع دموکراسی در ایران که بیتردید دری به روی خاورمیانه خواهد بود، استفاده خواهند کرد.
رهیافت برنامهریزیها برای دموکراسی میبایست بر اساس حقوق بشر باشد و ضروریترین اقدام، جرمانگاری آپارتاید جنسیتی در سازمان ملل و رسیدگی به جنایت رژیمهای دینی استبدادی علیه زنان است.
زنان در کشور ایران برای طرحی نو بر اساس دموکراسی و برابری و آزادی عاملیت دارند. زنان هم بر اساس نگرش حقوق بشری میبایست مدنظر قرار گیرند و هم به لحاظ کاربردی نمیتوان از پتانسیل و ظرفیت زنان در تحقق دموکراسی در کشورهایی چون ایران صرفنظر کرد.
۷.مردم ایران برای تحقق دموکراسی، آزادی و برابری اراده کردهاند و این جنبش مهارناپذیر و توقفناپذیر است. حکومت، نامشروع و اقتدارش فروپاشیده و در مقابل اقتدار معترض سر برآورده و پایدار است. ما خواهان پایان بخشیدن به یک حکومت دینی استبدادی زنستیز هستیم که زندگی را در معرض انهدام قرار داده و دروغ، فریب و فساد را به امری معمول تبدیل کرده و حقیقت را به تمامی به مسلخ مصلحت حکومت برده است.
جنبش مردم ایران برای تغییر بنیاد زندگی است و این امر محقق نخواهد شد مگر با تحقق دموکراسی به همراه برابری و آزادی. ما نیازمند تحقق حقوق بشر هستیم. ما نیازمند تحقق جامعه مدنی مستقل و قدرتمند هستیم.
از شما طرفداران دموکراسی در جهان میخواهم برای خلق یک قدرت جهانی به پا خیزیم. برای پایان دادن به جنگ در هر جای این کره خاکی، در غزه و اوکراین بیتفاوت نباشیم. برای پایان دادن به حکومتهای استبدادی چون جمهوری اسلامی و طالبان منفعل نباشیم. هر کس، هر جای این زمین پهناور، برای دموکراسی گامی پیش نهد.
جرمانگاری آپارتاید جنسیتی و لغو اعدام در ایران مستلزم یک انسجام بینالمللی با برنامههای هدفمند است.
نرگس محمدی
زندان اوین – ۹ خرداد ۱۴۰۳
